Τα Χριστούγεννα οι προσδοκίες του κόσμου και η καρδιά του ανθρώπου συναντιόνται ξανά.
Κατά την τελευταία γενική ακρόαση του 2010 και λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ο Πάπας Βενέδικτος 16ος, υπενθύμισε τη στιγμή «όπου αρχίζει η σωτηρία μας, όπου τα πάντα εκπληρώνονται, όπου οι προσδοκίες του κόσμου και της καρδιάς του ανθρώπου συναντιόνται ξανά.
Για τους χριστιανούς, πρόσθεσε ο Πάπας, είναι μια χαρούμενη προσμονή για όποιον «επιθυμεί να ζήσει θετικά αυτή την ανανεωμένη συνάντηση με Εκείνον που έρχεται να κατοικήσει ανάμεσά μας, τον Ιησού, τον Χριστό, τον ενσαρκωμένο Υιό του Θεού. Ας κάνουμε δικές μας τις διαθέσεις εκείνων που υποδέχτηκαν πρώτοι τον Μεσσία, του Ζαχαρία, της Ελισάβετ, των βοσκών, των ταπεινών ανθρώπων, και πάνω από όλους της Μαρίας και του Ιωσήφ…
Η Παλαιά Διαθήκη αποτελεί μια μεγάλη υπόσχεση, την υπόσχεση του ερχομού ενός Σωτήρα… Η προσμονή μας, η οποία ακολουθεί, ανά τους αιώνες, την προσμονή των βιβλικών προσωπικοτήτων… κάνει ώστε όλη η ζωή μας να εμψυχώνεται και να τείνει μέσω, μιας βαθιάς επιθυμίας, προς ότι είναι πιο αληθινό, πιο ωραίο, πιο μεγάλο, που το πνεύμα μας και η καρδιά μας διαβλέπουν να πραγματοποιείται επιτέλους εμπρός στα μάτια μας».
Να βλέπουμε τον κόσμο με το βλέμμα του Θεού
«Ο Σωτήρας έρχεται να ακυρώσει το έργο του κακού και κάθε τι που μας κρατάει ακόμη μακριά από τον Θεό, για να επαναφέρει στη λαμπρότητά της την αρχική Πατρότητα… Ο ερχομός του δεν έχει άλλο σκοπό παρά να μας δείξει με ποιο τρόπο να κατανοούμε και να αγαπούμε τον κόσμο και όλα όσα τον περιβάλλουν: με το ίδιο το βλέμμα του Θεού. Ο Λόγος που έγινε νεογέννητο μας βοηθάει να καταλάβουμε πως ενεργεί ο Θεός, ώστε να είμαστε ικανοί να αφήσουμε τον εαυτό μας να μεταμορφωθεί από την καλοσύνη του και την άπειρη ευσπλαχνία του. Μέσα στη νύκτα αυτού του κόσμου, ας αφήσουμε τον εαυτό μας να εκπλαγεί και να φωτιστεί από τον ερχομό αυτό, από το αστέρι, που από την Ανατολή, πλημμυρίζει την οικουμένη με χαρά… Ας καθαρίσουμε λοιπόν τη συνείδησή μας και τη ζωή μας από όλα όσα είναι ενάντια στον ερχομό αυτό, - σκέψεις, λόγια, πράξεις -, για να κάνουμε το καλό και να βοηθήσουμε στην εδραίωση της ειρήνης και της δικαιοσύνης σε αυτό τον κόσμο, για κάθε άνθρωπο που βαδίζει προς συνάντηση του Κυρίου».
Κατόπιν ο Άγιος Πατέρας ολοκλήρωσε την κατηχητική του ομιλία βεβαιώνοντας πως η φάτνη είναι το σύμβολο των Χριστουγέννων. Είναι «η έκφραση της προσμονής μας, καθώς και ένα «ευχαριστώ» προς Εκείνον που έρχεται μέσα στη φτώχεια και την απλότητα, να μοιραστεί μαζί μας την ανθρώπινη κατάσταση. Χαίρομαι για την υγιή παράδοση της οικογενειακής φάτνης, όπως επίσης και για τις φάτνες που στήνονται σε δημόσιους χώρους. Η ωραία αυτή μαρτυρία χριστιανικής πίστης είναι μια εικόνα της άπειρης αγάπης του Πατέρα προς την ανθρωπότητα ολόκληρη. Είθε η καρδιά των παιδιών και των ενηλίκων να συγκινείται ακόμη εμπρός στην φάτνη».
Βατικανό 22/12/2010
Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010
Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010
Αν ο Θεός είναι αγάπη, γιατί να υπάρχει ο πόνος;
Ποιος από μας, κάποια στιγμή της ζωής του δεν έθεσε αυτό το ερώτημα; Η πλειονότητα των ανθρώπων, (χριστιανοί, μη χριστιανοί, αδιάφοροι, ή άθεοι), προσκρούει στην σκληρή πραγματικότητα του ανθρώπινου πόνου τον οποίο βιώνουν στο ίδιο το κορμί τους ή στο περιβάλλον τους. Συχνά η τραγική πλευρά της ανθρώπινης κατάστασης γίνεται αληθινή πέτρα σκανδάλου που τους εμποδίζει να στραφούν προς τον Θεό ή να εμείνουν στο δρόμο προς τη χριστιανική τελειότητα.
Όσο όλα πάνε καλά στη ζωή μας, είναι εύκολο να πιστεύουμε σε ένα Θεό αγάπης που έκανε τα πάντα για να μας σώσει. Αλλά ως μέλη της μεγάλης οικογένειας Της Εκκλησίας του Χριστού, δεν βρισκόμαστε σε καλύτερη μοίρα από τους άλλους; Δεν έχουμε κάτι παραπάνω από αυτούς που δεν θέλουν να πιαστούν από το χέρι του προσωπικού τους Σωτήρα;
Όλα μας φαίνονται ρόδινα και ωραία. Και αν αντιμετωπίζουμε κάποιες υλικές δυσκολίες, κατορθώνουμε πάντοτε να τις ξεπερνούμε ενόσω βρισκόμαστε ακόμη στη ζωή. Όταν όμως έρθει η στιγμή όπου ξεσπάει η καταιγίδα ή δοκιμασίες όλων των ειδών βασανίζουν ανελέητα τους χριστιανούς, τότε τα πάντα μπορούν να ανατραπούν. Τι θα απομείνει από την χριστιανική ασφάλεια; Τότε είναι που θα πρέπει να κρατηθούμε από τις θείες υποσχέσεις. Οι δυσκολίες της ζωής μπορούν, είτε να μας φέρουν πιο κοντά στον Κύριο, είτε να μας απομακρύνουν από Αυτόν.
Τα περισσότερα βάσανα οφείλονται στις κακές επιλογές των ανθρώπων. Αυτές περιγράφονται εκτενώς στο βιβλίο της Γένεσης: η αμφισβήτηση της Παντοδυναμίας του Θεού, η αλαζονεία, η επιθυμία του ανθρώπου να βρεθεί στη θέση του Δημιουργού, η ξέφρενη αναζήτηση εξουσίας και δόξας, η απληστία, η δίψα για κατοχή όλο και περισσότερων υλικών αγαθών, η ζηλοτυπία που οδήγησε στον πρώτο φόνο της ανθρωπότητας. Αισθήματα νοσηρά και διεστραμμένα που γεννιούνται όλο και περισσότερο στις σημερινές μας κοινωνίες που θεμελιώνονται πάνω σε υλικές αξίες και στον χωρίς όρια ανταγωνισμό. Κάποιος είπε πως το 90% του ανθρώπινου πόνου προέρχεται από τον ίδιο τον άνθρωπο. Και η εικόνα της σημερινής κοινωνίας επιβεβαιώνει απόλυτα την άποψη αυτή. Στις περισσότερες περιπτώσεις φαίνεται καθαρά πως ο άνθρωπος είναι η ρίζα του κακού και των βασάνων, τόσο εκείνων που υφίσταται ίδιος, όσο και τα βάσανα που υποβάλλει βίαια στους άλλους. Όλα τα ΜΜΕ δεν παύουν καθημερινά να απαριθμούν και να εξιστορούν τα βάσανα αυτά, που συχνά πλήττουν αθώους.
Και αυθόρμητα προβάλλει το ερώτημα: είναι ο Θεός υπεύθυνος για την πείνα που υπάρχει στον κόσμο, ή αυτή οφείλεται στον εγωισμό των ισχυρών αυτού του κόσμου που χρησιμοποιούν τα χρήματα των ανθρώπων για να αγοράζουν όπλα; Είναι υπεύθυνος ο Θεός για την παγκοσμιοποίηση που έχει ως αποτέλεσμα τις μαζικές απολύσεις σε όλους τους τομείς της οικονομίας; Θα χρειαζόμαστε πράγματι ατέλειωτο χρόνο για να καταγράψουμε όλα τα βάσανα που οφείλονται στις κακές επιλογές των ανθρώπων. Ποιος δεν επαναστάτησε διαπιστώνοντας βάσανα και αδικίες στο περιβάλλον του η ακόμα και στην ίδια την οικογένειά του; Αλλά γιατί ο Θεός δεν παρεμβαίνει για να βάλει τάξη, να αποκαταστήσει την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την αγάπη, και τη χαρά, που θα είναι τα χαρακτηριστικά της αιώνιας βασιλείας του; Εδώ είναι που πολλοί άνθρωποι στρέφονται απειλητικά προς τον ουρανό κατηγορώντας τον Θεό ότι έχει εγκαταλείψει τη γη με όλα όσα υπάρχουν σ΄αυτήν. Ας προσπαθήσουμε να βρούμε τις αιτίες της σιωπής Του… η οποία μοιάζει ακατανόητη.
Σχετικά με αυτό, το βιβλίο του Ιώβ της Παλαιάς Διαθήκης μας παρέχει κάποιες απαντήσεις στο πρόβλημα του κακού. Ό Ιώβ, άνθρωπος άψογος και δίκαιος, υποχρεώθηκε να υποστεί συμφορές που ξεπερνούν ακόμα και τη φαντασία μας. Όχι μόνο υπέφερε φρικτά βάσανα στο σώμα του, αλλά επιπλέον εγκαταλείφθηκε από την ίδια τη γυναίκα του και τους φίλους του, Γενικά ο Θεός , σε ακραίες καταστάσεις, αποστέλλει πάντοτε κάποιον για να ανακουφίσει αυτόν η αυτήν που βρίσκεται στο χείλος του βαράθρου, αλλά στον Ιώβ, που υπήρξε παράδειγμα υπομονής και άδικων βασάνων, δεν συμπαραστάθηκε καμιά συμπονετική ψυχή.
Η ιστορία του και η τελική του νίκη θα πρέπει να μας βάλουν σε βαθιές σκέψεις. Είναι σαφές ότι χωρίς να πάψει να ελπίζει στον Θεό και δείχνοντας απόλυτη πιστότητα κατά τις καλές και τις κακές μέρες, ο Ιώβ έκανε την καλύτερη επιλογή αποδεικνύοντας ότι δεν υπάκουε στον Θεό από κάποιο συμφέρον. Αργότερα ο προφήτης Ησαΐας περιγράφει τον αναμενόμενο Μεσσία ως το τέλειο υπόδειγμα ενός πάσχοντος αθώου δούλου που υπακούει στον Θεό και επωμίζεται τις αμαρτίες μας.
Εξάλλου μέσα στην φαινομενική σιωπή του Θεού, πρέπει να αναγνωρίσουμε την ελευθερία επιλογής που δίνει σε όλους τους ανθρώπους. Ελευθερία να επιλέγουν μεταξύ του καλού και του κακού, ελευθερία να βαδίζουν μαζί του ή να μην υπακούουν σ΄Αυτόν. Έννοια που κατέστη σαφής κυρίως με την παραβολή του ασώτου υιού (Λκ. 15,11-32). Ο τελευταίος, αντίθετα από τον πρωτότοκο αδελφό του, επέλεξε να επαναστατήσει ενάντια στον πατέρα του. Ένας πατέρας ωστόσο γεμάτος συμπόνια που αναμένει υπομονετικά την επιστροφή του υιού του στο σπίτι αφού αυτός θα έχει αγγίξει τον βυθό του βαράθρου. Με παρόμοιο τρόπο, μέσα στην υπομονετική και καλοσυνάτη αγάπη του, ο Θεός δίνει στους αμαρτωλούς το χρόνο – σε όλους όσοι παρεκτράπηκαν με τις κακές επιλογές τους – να μετανοήσουν προτού τους συγχωρήσει, για να τους δεχτεί τελικά χωρίς επιφυλάξεις στην βασιλεία του.
Έτσι ο Θεός, παραχωρώντας την ελευθερία στα πλάσματά του, περιόρισε ο ίδιος την παντοδυναμία του με κίνδυνο να τα χάσει αλλά η απόλυτη αγάπη του Θεού, δεν περιορίζεται στην παραχώρηση αυτής της ελευθερίας. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως τα πλάσματά του θα έκαναν κακή χρήση αυτής της ελευθερίας που θα τα εμπόδιζε να κατακτήσουν την αιώνια ζωή, πριν καν δημιουργήσει τον κόσμο, συνέλαβε ένα σχέδιο λύτρωσης της ανθρωπότητας.
Η Βίβλος δεν κάνει άλλο παρά να διηγείται την ιστορία αυτής της λύτρωσης του χαμένου ανθρώπου από ένα Θεό Σωτήρα. Μυστήριο ανεξιχνίαστο, το οποίο ο απόστολος Ιωάννης συνοψίζει στο Ευαγγέλιό του ( 3,16): «Διότι έτσι αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί κανείς που να πιστεύει σ'αυτόν, αλλά να έχει την αιώνια ζωή» Τι καθησυχαστικό και ανακουφιστικό μήνυμα από μέρους τους Θεού που αγαπά τα πλάσματά του μέχρι του σημείου να θυσιάσει τον μοναδικό του Υιό για να μας αποσπάσει από τα νύχια του εχθρού και να μας χαρίσει την αιώνια ζωή ενώπιον της παρουσίας του Θεού. Έτσι επέτρεψε να κατέβη ο Υιός του μέχρις εμάς και μάλιστα μέχρι τον τάφο. Ο θάνατός του πάνω στο σταυρό, αν και ήταν αθώος, μεταβλήθηκε σε περίλαμπρη νίκη πάνω στο κακό. Η ανάστασή του είναι για μας μια εγγύηση της δικής μας ανάστασης και της αιώνιας ζωής. Πάνω σε αυτό ο πάστορας Roland de Pury μπόρεσε να υποστηρίξει πως «ο Θεός εμπρός στον πόνο των ανθρώπων δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια, αλλά με χέρια καρφωμένα στο σταυρό»!
Παρά τις πολλαπλές εκδηλώσεις του κακού, που πλήττουν ολοένα και περισσότερο τον κόσμο, αυτός που αποφάσισε να ακολουθήσει τον Ιησού Χριστό – όποια και να είναι η κατάστασή του, και ότι και αν του συμβεί – θα μπορέσει να βρει ένα νόημα στη ζωή του, μια σωστή απάντηση σε όλα τα υπαρξιακά του προβλήματα και θάρρος μέσα στις δοκιμασίες. Τούτο ο Θεός το υποσχέθηκε μέσω του προφήτη Ιεζεκιήλ: «Θα σας δώσω μια νέα καρδιά και θα θέσω μέσα σας ένα νέο πνεύμα» (Ιεζ. 36,26). Αρκεί λοιπόν να αφήσουμε τον Θεό να δράσει μέσα μας με το Άγιόν του Πνεύμα και να του ζητήσουμε να μπει μέσα στην καθημερινή μας ζωή… ακόμα και όταν μας φαίνεται πως αργεί να παρέμβει.
Όχι ο Θεός δεν είναι αναίσθητος εμπρός στο κακό που μαστίζει τη γη, αντίθετα «δείχνει μακροθυμία για σας, επειδή δε θέλει κάποιοι να χαθούν, αλλά όλοι να προχωρήσουν στη μετάνοια» ( Β! Πέτρου 3,9). Όχι ο Θεός δεν είναι αδιάφορος εμπρός στις δοκιμασίες μας, αλλά μας ζητάει να είμαστε και εμείς με τη σειρά μας υπομονετικοί… ώστε η απάντησή του να είναι ακόμα πιο λαμπερή. Τι πιο απλό από το να πιάσουμε το χέρι του Ιησού Χριστού, αυτό το μόνο και μοναδικό σωσίβιο, ώστε να φθάσουμε στο υπέροχο λιμάνι της νέας Γης!
Τελικά στο λιμάνι αυτό ο Θεός θα κατοικήσει με τους ανθρώπους «και θα εξαλείψει κάθε δάκρυ απ'τα μάτια τους
και ο θάνατος πια δε θα υπάρχει,
ούτε πένθος ούτε κραυγή
ούτε πόνος πια θα υπάρχει» (Αποκ. 21,4)
Αναμένοντας την θαυμάσια αυτή ημέρα όπου ο πόνος θα έχει εκλείψει για πάντα, οφείλουμε να αγωνιζόμαστε τον καλόν αγώνα της πίστεως.
Karin Bouchot
Για την απόδοση στα Ελληνικά από τα Γαλλικά: Πέτρος Ανδριώτης
Όσο όλα πάνε καλά στη ζωή μας, είναι εύκολο να πιστεύουμε σε ένα Θεό αγάπης που έκανε τα πάντα για να μας σώσει. Αλλά ως μέλη της μεγάλης οικογένειας Της Εκκλησίας του Χριστού, δεν βρισκόμαστε σε καλύτερη μοίρα από τους άλλους; Δεν έχουμε κάτι παραπάνω από αυτούς που δεν θέλουν να πιαστούν από το χέρι του προσωπικού τους Σωτήρα;
Όλα μας φαίνονται ρόδινα και ωραία. Και αν αντιμετωπίζουμε κάποιες υλικές δυσκολίες, κατορθώνουμε πάντοτε να τις ξεπερνούμε ενόσω βρισκόμαστε ακόμη στη ζωή. Όταν όμως έρθει η στιγμή όπου ξεσπάει η καταιγίδα ή δοκιμασίες όλων των ειδών βασανίζουν ανελέητα τους χριστιανούς, τότε τα πάντα μπορούν να ανατραπούν. Τι θα απομείνει από την χριστιανική ασφάλεια; Τότε είναι που θα πρέπει να κρατηθούμε από τις θείες υποσχέσεις. Οι δυσκολίες της ζωής μπορούν, είτε να μας φέρουν πιο κοντά στον Κύριο, είτε να μας απομακρύνουν από Αυτόν.
Τα περισσότερα βάσανα οφείλονται στις κακές επιλογές των ανθρώπων. Αυτές περιγράφονται εκτενώς στο βιβλίο της Γένεσης: η αμφισβήτηση της Παντοδυναμίας του Θεού, η αλαζονεία, η επιθυμία του ανθρώπου να βρεθεί στη θέση του Δημιουργού, η ξέφρενη αναζήτηση εξουσίας και δόξας, η απληστία, η δίψα για κατοχή όλο και περισσότερων υλικών αγαθών, η ζηλοτυπία που οδήγησε στον πρώτο φόνο της ανθρωπότητας. Αισθήματα νοσηρά και διεστραμμένα που γεννιούνται όλο και περισσότερο στις σημερινές μας κοινωνίες που θεμελιώνονται πάνω σε υλικές αξίες και στον χωρίς όρια ανταγωνισμό. Κάποιος είπε πως το 90% του ανθρώπινου πόνου προέρχεται από τον ίδιο τον άνθρωπο. Και η εικόνα της σημερινής κοινωνίας επιβεβαιώνει απόλυτα την άποψη αυτή. Στις περισσότερες περιπτώσεις φαίνεται καθαρά πως ο άνθρωπος είναι η ρίζα του κακού και των βασάνων, τόσο εκείνων που υφίσταται ίδιος, όσο και τα βάσανα που υποβάλλει βίαια στους άλλους. Όλα τα ΜΜΕ δεν παύουν καθημερινά να απαριθμούν και να εξιστορούν τα βάσανα αυτά, που συχνά πλήττουν αθώους.
Και αυθόρμητα προβάλλει το ερώτημα: είναι ο Θεός υπεύθυνος για την πείνα που υπάρχει στον κόσμο, ή αυτή οφείλεται στον εγωισμό των ισχυρών αυτού του κόσμου που χρησιμοποιούν τα χρήματα των ανθρώπων για να αγοράζουν όπλα; Είναι υπεύθυνος ο Θεός για την παγκοσμιοποίηση που έχει ως αποτέλεσμα τις μαζικές απολύσεις σε όλους τους τομείς της οικονομίας; Θα χρειαζόμαστε πράγματι ατέλειωτο χρόνο για να καταγράψουμε όλα τα βάσανα που οφείλονται στις κακές επιλογές των ανθρώπων. Ποιος δεν επαναστάτησε διαπιστώνοντας βάσανα και αδικίες στο περιβάλλον του η ακόμα και στην ίδια την οικογένειά του; Αλλά γιατί ο Θεός δεν παρεμβαίνει για να βάλει τάξη, να αποκαταστήσει την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την αγάπη, και τη χαρά, που θα είναι τα χαρακτηριστικά της αιώνιας βασιλείας του; Εδώ είναι που πολλοί άνθρωποι στρέφονται απειλητικά προς τον ουρανό κατηγορώντας τον Θεό ότι έχει εγκαταλείψει τη γη με όλα όσα υπάρχουν σ΄αυτήν. Ας προσπαθήσουμε να βρούμε τις αιτίες της σιωπής Του… η οποία μοιάζει ακατανόητη.
Σχετικά με αυτό, το βιβλίο του Ιώβ της Παλαιάς Διαθήκης μας παρέχει κάποιες απαντήσεις στο πρόβλημα του κακού. Ό Ιώβ, άνθρωπος άψογος και δίκαιος, υποχρεώθηκε να υποστεί συμφορές που ξεπερνούν ακόμα και τη φαντασία μας. Όχι μόνο υπέφερε φρικτά βάσανα στο σώμα του, αλλά επιπλέον εγκαταλείφθηκε από την ίδια τη γυναίκα του και τους φίλους του, Γενικά ο Θεός , σε ακραίες καταστάσεις, αποστέλλει πάντοτε κάποιον για να ανακουφίσει αυτόν η αυτήν που βρίσκεται στο χείλος του βαράθρου, αλλά στον Ιώβ, που υπήρξε παράδειγμα υπομονής και άδικων βασάνων, δεν συμπαραστάθηκε καμιά συμπονετική ψυχή.
Η ιστορία του και η τελική του νίκη θα πρέπει να μας βάλουν σε βαθιές σκέψεις. Είναι σαφές ότι χωρίς να πάψει να ελπίζει στον Θεό και δείχνοντας απόλυτη πιστότητα κατά τις καλές και τις κακές μέρες, ο Ιώβ έκανε την καλύτερη επιλογή αποδεικνύοντας ότι δεν υπάκουε στον Θεό από κάποιο συμφέρον. Αργότερα ο προφήτης Ησαΐας περιγράφει τον αναμενόμενο Μεσσία ως το τέλειο υπόδειγμα ενός πάσχοντος αθώου δούλου που υπακούει στον Θεό και επωμίζεται τις αμαρτίες μας.
Εξάλλου μέσα στην φαινομενική σιωπή του Θεού, πρέπει να αναγνωρίσουμε την ελευθερία επιλογής που δίνει σε όλους τους ανθρώπους. Ελευθερία να επιλέγουν μεταξύ του καλού και του κακού, ελευθερία να βαδίζουν μαζί του ή να μην υπακούουν σ΄Αυτόν. Έννοια που κατέστη σαφής κυρίως με την παραβολή του ασώτου υιού (Λκ. 15,11-32). Ο τελευταίος, αντίθετα από τον πρωτότοκο αδελφό του, επέλεξε να επαναστατήσει ενάντια στον πατέρα του. Ένας πατέρας ωστόσο γεμάτος συμπόνια που αναμένει υπομονετικά την επιστροφή του υιού του στο σπίτι αφού αυτός θα έχει αγγίξει τον βυθό του βαράθρου. Με παρόμοιο τρόπο, μέσα στην υπομονετική και καλοσυνάτη αγάπη του, ο Θεός δίνει στους αμαρτωλούς το χρόνο – σε όλους όσοι παρεκτράπηκαν με τις κακές επιλογές τους – να μετανοήσουν προτού τους συγχωρήσει, για να τους δεχτεί τελικά χωρίς επιφυλάξεις στην βασιλεία του.
Έτσι ο Θεός, παραχωρώντας την ελευθερία στα πλάσματά του, περιόρισε ο ίδιος την παντοδυναμία του με κίνδυνο να τα χάσει αλλά η απόλυτη αγάπη του Θεού, δεν περιορίζεται στην παραχώρηση αυτής της ελευθερίας. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως τα πλάσματά του θα έκαναν κακή χρήση αυτής της ελευθερίας που θα τα εμπόδιζε να κατακτήσουν την αιώνια ζωή, πριν καν δημιουργήσει τον κόσμο, συνέλαβε ένα σχέδιο λύτρωσης της ανθρωπότητας.
Η Βίβλος δεν κάνει άλλο παρά να διηγείται την ιστορία αυτής της λύτρωσης του χαμένου ανθρώπου από ένα Θεό Σωτήρα. Μυστήριο ανεξιχνίαστο, το οποίο ο απόστολος Ιωάννης συνοψίζει στο Ευαγγέλιό του ( 3,16): «Διότι έτσι αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί κανείς που να πιστεύει σ'αυτόν, αλλά να έχει την αιώνια ζωή» Τι καθησυχαστικό και ανακουφιστικό μήνυμα από μέρους τους Θεού που αγαπά τα πλάσματά του μέχρι του σημείου να θυσιάσει τον μοναδικό του Υιό για να μας αποσπάσει από τα νύχια του εχθρού και να μας χαρίσει την αιώνια ζωή ενώπιον της παρουσίας του Θεού. Έτσι επέτρεψε να κατέβη ο Υιός του μέχρις εμάς και μάλιστα μέχρι τον τάφο. Ο θάνατός του πάνω στο σταυρό, αν και ήταν αθώος, μεταβλήθηκε σε περίλαμπρη νίκη πάνω στο κακό. Η ανάστασή του είναι για μας μια εγγύηση της δικής μας ανάστασης και της αιώνιας ζωής. Πάνω σε αυτό ο πάστορας Roland de Pury μπόρεσε να υποστηρίξει πως «ο Θεός εμπρός στον πόνο των ανθρώπων δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια, αλλά με χέρια καρφωμένα στο σταυρό»!
Παρά τις πολλαπλές εκδηλώσεις του κακού, που πλήττουν ολοένα και περισσότερο τον κόσμο, αυτός που αποφάσισε να ακολουθήσει τον Ιησού Χριστό – όποια και να είναι η κατάστασή του, και ότι και αν του συμβεί – θα μπορέσει να βρει ένα νόημα στη ζωή του, μια σωστή απάντηση σε όλα τα υπαρξιακά του προβλήματα και θάρρος μέσα στις δοκιμασίες. Τούτο ο Θεός το υποσχέθηκε μέσω του προφήτη Ιεζεκιήλ: «Θα σας δώσω μια νέα καρδιά και θα θέσω μέσα σας ένα νέο πνεύμα» (Ιεζ. 36,26). Αρκεί λοιπόν να αφήσουμε τον Θεό να δράσει μέσα μας με το Άγιόν του Πνεύμα και να του ζητήσουμε να μπει μέσα στην καθημερινή μας ζωή… ακόμα και όταν μας φαίνεται πως αργεί να παρέμβει.
Όχι ο Θεός δεν είναι αναίσθητος εμπρός στο κακό που μαστίζει τη γη, αντίθετα «δείχνει μακροθυμία για σας, επειδή δε θέλει κάποιοι να χαθούν, αλλά όλοι να προχωρήσουν στη μετάνοια» ( Β! Πέτρου 3,9). Όχι ο Θεός δεν είναι αδιάφορος εμπρός στις δοκιμασίες μας, αλλά μας ζητάει να είμαστε και εμείς με τη σειρά μας υπομονετικοί… ώστε η απάντησή του να είναι ακόμα πιο λαμπερή. Τι πιο απλό από το να πιάσουμε το χέρι του Ιησού Χριστού, αυτό το μόνο και μοναδικό σωσίβιο, ώστε να φθάσουμε στο υπέροχο λιμάνι της νέας Γης!
Τελικά στο λιμάνι αυτό ο Θεός θα κατοικήσει με τους ανθρώπους «και θα εξαλείψει κάθε δάκρυ απ'τα μάτια τους
και ο θάνατος πια δε θα υπάρχει,
ούτε πένθος ούτε κραυγή
ούτε πόνος πια θα υπάρχει» (Αποκ. 21,4)
Αναμένοντας την θαυμάσια αυτή ημέρα όπου ο πόνος θα έχει εκλείψει για πάντα, οφείλουμε να αγωνιζόμαστε τον καλόν αγώνα της πίστεως.
Karin Bouchot
Για την απόδοση στα Ελληνικά από τα Γαλλικά: Πέτρος Ανδριώτης
Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010
Μαρτυρία ζωής μιας νέας
Ονομάζομαι Idelette. Για πολλά χρόνια έζησα με αυτόματο πιλότο. Έτρωγα, ανάπνεα, έκανα ψώνια, σπούδαζα… χωρίς να γνωρίζω το γιατί. Έπαιρνα αποφάσεις, χωρίς να γνωρίζω πού πήγαινα. Παρόλα αυτά έθετα πάντα στον εαυτό μου τα ίδια ερωτήματα. ερωτήματα που με βασάνιζαν: «Για ποιο λόγο υπάρχω; Ποια πράγματι είμαι; Πού θέλω να πάω; Πώς θα πάω;». Τίποτε από όσα έκανα δεν μου έδινε απαντήσεις, αλλά σύντομα άρχισα να ελπίζω πως κάποια μέρα θα έβρισκα απάντηση.
Στο βάθος του εαυτού μας, θα επιθυμούσαμε να πετύχουμε ένα σημαντικό σκοπό, ίσως μεγάλο ή απλό, αλλά ωραίο. Και αυτό, διότι είναι πρωταρχικό να έχεις μια θέση μέσα στην κοινωνία: δηλαδή να είμαστε χρήσιμοι (όχι απαραίτητοι αλλά χρήσιμοι), να συμμετέχουμε στην πρόοδο της ανθρωπότητας…καθώς επίσης να αυτοπραγματωνόμαστε, να κάνουμε κάτι με το οποίο να νοιώθουμε καλά, να αισθανόμαστε μέσα μας ότι είμαστε φτιαγμένοι γι΄αυτό… Αλλά τις περισσότερες φορές, ονειρευόμαστε ιδανικά που ξεπερνούν τις δικές μας δυνατότητες.
Η ζωή μου άλλαξε πορεία την ημέρα που συνειδητοποίησα πως στο θάνατό μου δεν θα μου ζητήσουν: «Γιατί δεν ήταν μια Μητέρα Τερέζα ή ένας Nelson Mendela”; αλλά θα πουν: «Ποια ήταν η Idelette»;
Είμαι πεπεισμένη πως καθένας από μας έχει να εκπληρώσει μια προσωπική και πολύ συγκεκριμένη αποστολή. Γεννηθήκαμε για να δημιουργήσουμε κάτι και τούτο είναι χαραγμένο μέσα μας. Επειδή όλοι είμαστε μοναδικοί, από το DNA μέχρι τα δακτυλικά αποτυπώματά μας, μπορούμε επίσης να σκεφτούμε πως όλοι έχουμε μια θέση μέσα στον κόσμο που είναι μοναδική. Ο Δανός φιλόσοφος Kirkegaard, στο ημερολόγιό του γράφει: «Θα πρέπει να κατανοήσω τον προορισμό μου, να δω αυτό που ο Θεός θέλει πράγματι να κάνω. Θα πρέπει να βρω μια αλήθεια για μένα, να βρω μια ιδέα για την οποία θέλω να ζήσω και να πεθάνω.» Όταν κατορθώνεις να μάθεις σε τι θα μοιάσει η ζωή σου, νοιώθεις ενθουσιασμό και γεμάτος ενέργεια.
θα πρέπει όμως ακόμη να ξέρουμε τι οφείλουμε να κάνουμε. Το να γνωρίζουμε το καθήκον μας, την αποστολή μας, δεν σημαίνει αναγκαστικά να έχουμε επαναστατικές ιδέες. Τούτο απαιτεί μάλλον τη δέσμευσή μας να είμαστε πιστοί ακόμη και στα μικρά πράγματα και κυρίως σε αυτό που είμαστε.
Η θέση της ζωής σου, είναι η ουσία αυτού που είσαι. Για να γνωρίσεις την αποστολή της ζωής σου, οφείλεις καταρχάς να ξέρεις ποιος είσαι. Μην επιτρέψεις στην κουλτούρα σου, στις ρίζες σου, στην περιουσία σου, στις ικανότητές σου, να περιορίσουν την έρευνά σου. Γεννήθηκες σε ένα τόπο, σε μια δεδομένη στιγμή, σε ένα δεδομένο περιβάλλον, αυτό είναι σαφές. Αλλά είσαι περισσότερο από ένα τυποποιημένο προϊόν. Κάθε ανθρώπινο ον μπορεί να διαμορφώσει την ιστορία που κουβαλάει όπως θέλει, προς εξυπηρέτηση της δικής του προσωπικότητας.
Έχουμε επίσης ανάγκη από ενθάρρυνση, κάποιοι «να μας πιστεύουν». Ήμουν 12 ετών όταν αποφάσισα πως ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Μου άρεσε το παιχνίδι των λέξεων, η ετυμολογία τους, το διάβασμα περιοδικών. Στα γενέθλια των 17 χρόνων, μια φίλη μου έκανε δώρο ένα βιβλίο για τον κόσμο των εκδόσεων. Το δώρο αυτό, τη στιγμή εκείνη, δεν μου ήταν χρήσιμο, έδειχνε όμως την εμπιστοσύνη της φίλης μου στις ικανότητές μου να γίνω δημοσιογράφος. Η εμπιστοσύνη αυτή, που μου έδειξε η φίλη, συνέβαλε παρά πολύ στο γεγονός ότι εκπλήρωσα το όνειρό μου και έγινα δημοσιογράφος. Είχα διαρκώς ανάγκη από ενθάρρυνση. Οι ενδείξεις του παρελθόντος μου και η αίσθηση πληρότητας που ένοιωσα όταν άρχισα ν α δουλεύω, μου επέτρεψαν αργότερα να προχωρήσω λίγο περισσότερο και να μην εγκαταλείψω το επάγγελμα.
Για να βρω ποια ήταν η «αποστολή» μου, έλαβα μέρος σε ένα χριστιανικό σεμινάριο περισυλλογής. Εκεί υπέβαλα τον εαυτό μου σε διάφορα τεστ. Μετά από κάποιες μέρες περισυλλογής, μπόρεσα να σηκωθώ και να πω: «Η αποστολή μου είναι να συλλαμβάνω και να διαδίδω ένα μήνυμα ελπίδας».Αισθανόμουνα τόσο καλά που ήμουν ικανή να πω με μια απλή φράση ποια ήμουν. Η φράση αυτή αγκάλιαζε όλη μου τη ζωή: την επαγγελματική, την κοινωνική, την πνευματική. Αυτή η αποστολή, ήταν πια χαραγμένη μέσα στην καρδιά μου.
Το γεγονός αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω πως το ότι έγινα δημοσιογράφος ήταν μέρος της συνολικής όψης της ζωής μου. Ήταν πολύ περισσότερο από μια εργασία, μια καριέρα (δηλαδή να κερδίζω χρήματα για να ζω ή να ανεβαίνω τα σκαλιά για να υπάρχω κοινωνικά). Κατάλαβα πως η εργασία μου είναι μέρος της ζωής μου, αλλά αυτή δεν είναι η ζωή μου. Είμαι η Idelette. Δεν είμαι η δημοσιογράφος. Εκπληρώνω την αποστολή μου και σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής μου. Πράγματι είμαι εγώ, βιώνω την αποστολή μου διαρκώς. Αυτό είναι αληθινά, που θα πιστοποιήσει την ταυτότητά μου, θα με χαρακτηρίσει, αυτό θα κάνει να θυμηθούν στο θάνατό μου ποια ήμουν.
Βρίσκω την αποστολή μου σημαίνει έχω μια διαφορετική θεώρηση της ζωής. Αυτό επηρεάζει τον τρόπο που υπάρχω, που συμπεριφέρομαι. Οι προτεραιότητές μου, οι επιλογές μου, θα γίνουν με άλλα κριτήρια και όχι με αυτά του χρήματος, της υλικής άνεσης, της γνώμης των άλλων… Σημαίνει επίσης ότι έχω μια σοβαρή άποψη για την εργασία μου. Είμαι δημοσιογράφος, όχι απλά για να γεμίζω στήλες με κείμενα. Θέλω και μπορώ να παρεμβάλλω ωραίες ειδήσεις στην εφημερίδα όπου εργάζομαι. Αναφέρομαι σε πρόσωπα που κατορθώνουν να επιφέρουν μια αλλαγή στην ζωή των διπλανών τους. Θέλω να επικοινωνήσω την ελπίδα και την βούληση για δράση.
Η αποστολή μου με βοηθάει να διατηρήσω τον προσανατολισμό μου σε αυτά που κάνω. Θέλω να είμαι πιστή καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής μου και να κάνω τις απαραίτητες προσπάθειες για να το πετύχω. Τούτο με κάνει να σεβαστώ μια προσωπική ηθική και βλέπω τους άλλους με διαφορετικό μάτι. Τους εκτιμώ περισσότερο.
Να έχω τη συνολική θεώρηση της ζωής είναι καλό. Αλλά συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να έχω πιο συγκεκριμένους στόχους: με ποιο συγκεκριμένο τρόπο μπορώ να εκπληρώσω την αποστολή μου στην καθημερινότητα. Αποφάσισα να περάσω κάποιο χρονικό διάστημα, σε περισυλλογή προκειμένου να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Διατύπωσα σε ένα χαρτί την αποστολή μου, αυτήν που είχα βρει κατά το σεμινάριο που προανέφερα. Κατόπιν ήρθε στην φαντασία μου ένας κόσμος όπου τα πάντα θα ήταν δυνατά. Και βρήκα λεπτομέρειες, ακόμη και προκλήσεις σε όλους τους τομείς της ζωής μου: ένα ιδανικό για να ακολουθήσω. Δεν γνωρίζω αν θα το πετύχω: είναι ένα ιδανικό. Αλλά αυτό μου δίνει μια κατευθυντήρια γραμμή που με σπρώχνει προς τα εμπρός. Με τον νέο αυτό πιο ακριβή ορισμό της αποστολής μου, η συνολική εικόνα είναι πιο σαφής: ξέρω πού πηγαίνω.
Επίσης γρήγορα κατάλαβα πως το σημαντικότερο, στην εκπλήρωση της αποστολής μας, είναι να προχωρούμε σε συγκεκριμένες δράσεις. Θα πρέπει κάποια στιγμή να δραστηριοποιούμαστε, δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε πως κάποιος άλλος θα το κάνει στη θέση μας, ή ακόμη πως θα μας πει ότι όλα θα πάνε καλά. Οφείλουμε λοιπόν να ρισκάρουμε, να κάνουμε πράξη αυτό που πρέπει να γίνει. Μόνο πραγματοποιώντας τα όνειρά μας και τους σκοπούς μας, η αποστολή μας θα εκπληρωθεί.
Εννοείται πως θέλει χρόνο για να βρεις την αποστολή σου. Τούτο προϋποθέτει ανοικτό πνεύμα και τη θέληση να αποκομίζουμε μαθήματα από αυτά που μας συμβαίνουν. Αλλά αφού βρούμε αυτό που μπορούμε να κάνουμε, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που μας παρουσιάζονται (τις εξετάσεις, ένα νέο προσανατολισμό, μια μετάθεση, δύστροπους ανθρώπους…). Αυτό απαιτεί σταθερότητα. Και δεν θα είναι εύκολο. Όμως τι περισσότερο να ελπίζουμε από το να φθάσουμε στο τέλος της ζωής μας και να πούμε: «Έζησα τη ζωή μου σε όλη την πληρότητά της. Πήρα τη θέση που ήταν δική μου και την οποία είχα ορίσει για τον εαυτό μου».
Και συ τι θέλεις να κάνεις με τη ζωή σου; Ποιος θέλεις να είσαι;
Έχεις ήδη σκεφθεί πως ο Θεός, που σε γνωρίζει καλύτερα από όσο γνωρίζεις εσύ τον εαυτό σου, και ξέρει επίσης καλύτερα από σένα ποιο είναι το μέλλον, ίσως είναι Αυτός που μπορεί να σε βοηθήσει να βρεις τον εαυτό σου και να είσαι ευτυχισμένος στη ζωή σου; Και αν εδώ είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνεις για να βρεις την αποστολή σου, τον λόγο της ύπαρξής σου στη ζωή;
Idelette van Papendorp
Και για την απόδοση στα Ελληνικά: Πέτρος Ανδριώτης
Στο βάθος του εαυτού μας, θα επιθυμούσαμε να πετύχουμε ένα σημαντικό σκοπό, ίσως μεγάλο ή απλό, αλλά ωραίο. Και αυτό, διότι είναι πρωταρχικό να έχεις μια θέση μέσα στην κοινωνία: δηλαδή να είμαστε χρήσιμοι (όχι απαραίτητοι αλλά χρήσιμοι), να συμμετέχουμε στην πρόοδο της ανθρωπότητας…καθώς επίσης να αυτοπραγματωνόμαστε, να κάνουμε κάτι με το οποίο να νοιώθουμε καλά, να αισθανόμαστε μέσα μας ότι είμαστε φτιαγμένοι γι΄αυτό… Αλλά τις περισσότερες φορές, ονειρευόμαστε ιδανικά που ξεπερνούν τις δικές μας δυνατότητες.
Η ζωή μου άλλαξε πορεία την ημέρα που συνειδητοποίησα πως στο θάνατό μου δεν θα μου ζητήσουν: «Γιατί δεν ήταν μια Μητέρα Τερέζα ή ένας Nelson Mendela”; αλλά θα πουν: «Ποια ήταν η Idelette»;
Είμαι πεπεισμένη πως καθένας από μας έχει να εκπληρώσει μια προσωπική και πολύ συγκεκριμένη αποστολή. Γεννηθήκαμε για να δημιουργήσουμε κάτι και τούτο είναι χαραγμένο μέσα μας. Επειδή όλοι είμαστε μοναδικοί, από το DNA μέχρι τα δακτυλικά αποτυπώματά μας, μπορούμε επίσης να σκεφτούμε πως όλοι έχουμε μια θέση μέσα στον κόσμο που είναι μοναδική. Ο Δανός φιλόσοφος Kirkegaard, στο ημερολόγιό του γράφει: «Θα πρέπει να κατανοήσω τον προορισμό μου, να δω αυτό που ο Θεός θέλει πράγματι να κάνω. Θα πρέπει να βρω μια αλήθεια για μένα, να βρω μια ιδέα για την οποία θέλω να ζήσω και να πεθάνω.» Όταν κατορθώνεις να μάθεις σε τι θα μοιάσει η ζωή σου, νοιώθεις ενθουσιασμό και γεμάτος ενέργεια.
θα πρέπει όμως ακόμη να ξέρουμε τι οφείλουμε να κάνουμε. Το να γνωρίζουμε το καθήκον μας, την αποστολή μας, δεν σημαίνει αναγκαστικά να έχουμε επαναστατικές ιδέες. Τούτο απαιτεί μάλλον τη δέσμευσή μας να είμαστε πιστοί ακόμη και στα μικρά πράγματα και κυρίως σε αυτό που είμαστε.
Η θέση της ζωής σου, είναι η ουσία αυτού που είσαι. Για να γνωρίσεις την αποστολή της ζωής σου, οφείλεις καταρχάς να ξέρεις ποιος είσαι. Μην επιτρέψεις στην κουλτούρα σου, στις ρίζες σου, στην περιουσία σου, στις ικανότητές σου, να περιορίσουν την έρευνά σου. Γεννήθηκες σε ένα τόπο, σε μια δεδομένη στιγμή, σε ένα δεδομένο περιβάλλον, αυτό είναι σαφές. Αλλά είσαι περισσότερο από ένα τυποποιημένο προϊόν. Κάθε ανθρώπινο ον μπορεί να διαμορφώσει την ιστορία που κουβαλάει όπως θέλει, προς εξυπηρέτηση της δικής του προσωπικότητας.
Έχουμε επίσης ανάγκη από ενθάρρυνση, κάποιοι «να μας πιστεύουν». Ήμουν 12 ετών όταν αποφάσισα πως ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Μου άρεσε το παιχνίδι των λέξεων, η ετυμολογία τους, το διάβασμα περιοδικών. Στα γενέθλια των 17 χρόνων, μια φίλη μου έκανε δώρο ένα βιβλίο για τον κόσμο των εκδόσεων. Το δώρο αυτό, τη στιγμή εκείνη, δεν μου ήταν χρήσιμο, έδειχνε όμως την εμπιστοσύνη της φίλης μου στις ικανότητές μου να γίνω δημοσιογράφος. Η εμπιστοσύνη αυτή, που μου έδειξε η φίλη, συνέβαλε παρά πολύ στο γεγονός ότι εκπλήρωσα το όνειρό μου και έγινα δημοσιογράφος. Είχα διαρκώς ανάγκη από ενθάρρυνση. Οι ενδείξεις του παρελθόντος μου και η αίσθηση πληρότητας που ένοιωσα όταν άρχισα ν α δουλεύω, μου επέτρεψαν αργότερα να προχωρήσω λίγο περισσότερο και να μην εγκαταλείψω το επάγγελμα.
Για να βρω ποια ήταν η «αποστολή» μου, έλαβα μέρος σε ένα χριστιανικό σεμινάριο περισυλλογής. Εκεί υπέβαλα τον εαυτό μου σε διάφορα τεστ. Μετά από κάποιες μέρες περισυλλογής, μπόρεσα να σηκωθώ και να πω: «Η αποστολή μου είναι να συλλαμβάνω και να διαδίδω ένα μήνυμα ελπίδας».Αισθανόμουνα τόσο καλά που ήμουν ικανή να πω με μια απλή φράση ποια ήμουν. Η φράση αυτή αγκάλιαζε όλη μου τη ζωή: την επαγγελματική, την κοινωνική, την πνευματική. Αυτή η αποστολή, ήταν πια χαραγμένη μέσα στην καρδιά μου.
Το γεγονός αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω πως το ότι έγινα δημοσιογράφος ήταν μέρος της συνολικής όψης της ζωής μου. Ήταν πολύ περισσότερο από μια εργασία, μια καριέρα (δηλαδή να κερδίζω χρήματα για να ζω ή να ανεβαίνω τα σκαλιά για να υπάρχω κοινωνικά). Κατάλαβα πως η εργασία μου είναι μέρος της ζωής μου, αλλά αυτή δεν είναι η ζωή μου. Είμαι η Idelette. Δεν είμαι η δημοσιογράφος. Εκπληρώνω την αποστολή μου και σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής μου. Πράγματι είμαι εγώ, βιώνω την αποστολή μου διαρκώς. Αυτό είναι αληθινά, που θα πιστοποιήσει την ταυτότητά μου, θα με χαρακτηρίσει, αυτό θα κάνει να θυμηθούν στο θάνατό μου ποια ήμουν.
Βρίσκω την αποστολή μου σημαίνει έχω μια διαφορετική θεώρηση της ζωής. Αυτό επηρεάζει τον τρόπο που υπάρχω, που συμπεριφέρομαι. Οι προτεραιότητές μου, οι επιλογές μου, θα γίνουν με άλλα κριτήρια και όχι με αυτά του χρήματος, της υλικής άνεσης, της γνώμης των άλλων… Σημαίνει επίσης ότι έχω μια σοβαρή άποψη για την εργασία μου. Είμαι δημοσιογράφος, όχι απλά για να γεμίζω στήλες με κείμενα. Θέλω και μπορώ να παρεμβάλλω ωραίες ειδήσεις στην εφημερίδα όπου εργάζομαι. Αναφέρομαι σε πρόσωπα που κατορθώνουν να επιφέρουν μια αλλαγή στην ζωή των διπλανών τους. Θέλω να επικοινωνήσω την ελπίδα και την βούληση για δράση.
Η αποστολή μου με βοηθάει να διατηρήσω τον προσανατολισμό μου σε αυτά που κάνω. Θέλω να είμαι πιστή καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής μου και να κάνω τις απαραίτητες προσπάθειες για να το πετύχω. Τούτο με κάνει να σεβαστώ μια προσωπική ηθική και βλέπω τους άλλους με διαφορετικό μάτι. Τους εκτιμώ περισσότερο.
Να έχω τη συνολική θεώρηση της ζωής είναι καλό. Αλλά συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να έχω πιο συγκεκριμένους στόχους: με ποιο συγκεκριμένο τρόπο μπορώ να εκπληρώσω την αποστολή μου στην καθημερινότητα. Αποφάσισα να περάσω κάποιο χρονικό διάστημα, σε περισυλλογή προκειμένου να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Διατύπωσα σε ένα χαρτί την αποστολή μου, αυτήν που είχα βρει κατά το σεμινάριο που προανέφερα. Κατόπιν ήρθε στην φαντασία μου ένας κόσμος όπου τα πάντα θα ήταν δυνατά. Και βρήκα λεπτομέρειες, ακόμη και προκλήσεις σε όλους τους τομείς της ζωής μου: ένα ιδανικό για να ακολουθήσω. Δεν γνωρίζω αν θα το πετύχω: είναι ένα ιδανικό. Αλλά αυτό μου δίνει μια κατευθυντήρια γραμμή που με σπρώχνει προς τα εμπρός. Με τον νέο αυτό πιο ακριβή ορισμό της αποστολής μου, η συνολική εικόνα είναι πιο σαφής: ξέρω πού πηγαίνω.
Επίσης γρήγορα κατάλαβα πως το σημαντικότερο, στην εκπλήρωση της αποστολής μας, είναι να προχωρούμε σε συγκεκριμένες δράσεις. Θα πρέπει κάποια στιγμή να δραστηριοποιούμαστε, δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε πως κάποιος άλλος θα το κάνει στη θέση μας, ή ακόμη πως θα μας πει ότι όλα θα πάνε καλά. Οφείλουμε λοιπόν να ρισκάρουμε, να κάνουμε πράξη αυτό που πρέπει να γίνει. Μόνο πραγματοποιώντας τα όνειρά μας και τους σκοπούς μας, η αποστολή μας θα εκπληρωθεί.
Εννοείται πως θέλει χρόνο για να βρεις την αποστολή σου. Τούτο προϋποθέτει ανοικτό πνεύμα και τη θέληση να αποκομίζουμε μαθήματα από αυτά που μας συμβαίνουν. Αλλά αφού βρούμε αυτό που μπορούμε να κάνουμε, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που μας παρουσιάζονται (τις εξετάσεις, ένα νέο προσανατολισμό, μια μετάθεση, δύστροπους ανθρώπους…). Αυτό απαιτεί σταθερότητα. Και δεν θα είναι εύκολο. Όμως τι περισσότερο να ελπίζουμε από το να φθάσουμε στο τέλος της ζωής μας και να πούμε: «Έζησα τη ζωή μου σε όλη την πληρότητά της. Πήρα τη θέση που ήταν δική μου και την οποία είχα ορίσει για τον εαυτό μου».
Και συ τι θέλεις να κάνεις με τη ζωή σου; Ποιος θέλεις να είσαι;
Έχεις ήδη σκεφθεί πως ο Θεός, που σε γνωρίζει καλύτερα από όσο γνωρίζεις εσύ τον εαυτό σου, και ξέρει επίσης καλύτερα από σένα ποιο είναι το μέλλον, ίσως είναι Αυτός που μπορεί να σε βοηθήσει να βρεις τον εαυτό σου και να είσαι ευτυχισμένος στη ζωή σου; Και αν εδώ είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνεις για να βρεις την αποστολή σου, τον λόγο της ύπαρξής σου στη ζωή;
Idelette van Papendorp
Και για την απόδοση στα Ελληνικά: Πέτρος Ανδριώτης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)