Μαρτυρία ζωής μιας νέας

Ονομάζομαι Idelette. Για πολλά χρόνια έζησα με αυτόματο πιλότο. Έτρωγα, ανάπνεα, έκανα ψώνια, σπούδαζα… χωρίς να γνωρίζω το γιατί. Έπαιρνα αποφάσεις, χωρίς να γνωρίζω πού πήγαινα. Παρόλα αυτά έθετα πάντα στον εαυτό μου τα ίδια ερωτήματα. ερωτήματα που με βασάνιζαν: «Για ποιο λόγο υπάρχω; Ποια πράγματι είμαι; Πού θέλω να πάω; Πώς θα πάω;». Τίποτε από όσα έκανα δεν μου έδινε απαντήσεις, αλλά σύντομα άρχισα να ελπίζω πως κάποια μέρα θα έβρισκα απάντηση.
Στο βάθος του εαυτού μας, θα επιθυμούσαμε να πετύχουμε ένα σημαντικό σκοπό, ίσως μεγάλο ή απλό, αλλά ωραίο. Και αυτό, διότι είναι πρωταρχικό να έχεις μια θέση μέσα στην κοινωνία: δηλαδή να είμαστε χρήσιμοι (όχι απαραίτητοι αλλά χρήσιμοι), να συμμετέχουμε στην πρόοδο της ανθρωπότητας…καθώς επίσης να αυτοπραγματωνόμαστε, να κάνουμε κάτι με το οποίο να νοιώθουμε καλά, να αισθανόμαστε μέσα μας ότι είμαστε φτιαγμένοι γι΄αυτό… Αλλά τις περισσότερες φορές, ονειρευόμαστε ιδανικά που ξεπερνούν τις δικές μας δυνατότητες.

Η ζωή μου άλλαξε πορεία την ημέρα που συνειδητοποίησα πως στο θάνατό μου δεν θα μου ζητήσουν: «Γιατί δεν ήταν μια Μητέρα Τερέζα ή ένας Nelson Mendela”; αλλά θα πουν: «Ποια ήταν η Idelette»;
Είμαι πεπεισμένη πως καθένας από μας έχει να εκπληρώσει μια προσωπική και πολύ συγκεκριμένη αποστολή. Γεννηθήκαμε για να δημιουργήσουμε κάτι και τούτο είναι χαραγμένο μέσα μας. Επειδή όλοι είμαστε μοναδικοί, από το DNA μέχρι τα δακτυλικά αποτυπώματά μας, μπορούμε επίσης να σκεφτούμε πως όλοι έχουμε μια θέση μέσα στον κόσμο που είναι μοναδική. Ο Δανός φιλόσοφος Kirkegaard, στο ημερολόγιό του γράφει: «Θα πρέπει να κατανοήσω τον προορισμό μου, να δω αυτό που ο Θεός θέλει πράγματι να κάνω. Θα πρέπει να βρω μια αλήθεια για μένα, να βρω μια ιδέα για την οποία θέλω να ζήσω και να πεθάνω.» Όταν κατορθώνεις να μάθεις σε τι θα μοιάσει η ζωή σου, νοιώθεις ενθουσιασμό και γεμάτος ενέργεια.

θα πρέπει όμως ακόμη να ξέρουμε τι οφείλουμε να κάνουμε. Το να γνωρίζουμε το καθήκον μας, την αποστολή μας, δεν σημαίνει αναγκαστικά να έχουμε επαναστατικές ιδέες. Τούτο απαιτεί μάλλον τη δέσμευσή μας να είμαστε πιστοί ακόμη και στα μικρά πράγματα και κυρίως σε αυτό που είμαστε.

Η θέση της ζωής σου, είναι η ουσία αυτού που είσαι. Για να γνωρίσεις την αποστολή της ζωής σου, οφείλεις καταρχάς να ξέρεις ποιος είσαι. Μην επιτρέψεις στην κουλτούρα σου, στις ρίζες σου, στην περιουσία σου, στις ικανότητές σου, να περιορίσουν την έρευνά σου. Γεννήθηκες σε ένα τόπο, σε μια δεδομένη στιγμή, σε ένα δεδομένο περιβάλλον, αυτό είναι σαφές. Αλλά είσαι περισσότερο από ένα τυποποιημένο προϊόν. Κάθε ανθρώπινο ον μπορεί να διαμορφώσει την ιστορία που κουβαλάει όπως θέλει, προς εξυπηρέτηση της δικής του προσωπικότητας.

Έχουμε επίσης ανάγκη από ενθάρρυνση, κάποιοι «να μας πιστεύουν». Ήμουν 12 ετών όταν αποφάσισα πως ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Μου άρεσε το παιχνίδι των λέξεων, η ετυμολογία τους, το διάβασμα περιοδικών. Στα γενέθλια των 17 χρόνων, μια φίλη μου έκανε δώρο ένα βιβλίο για τον κόσμο των εκδόσεων. Το δώρο αυτό, τη στιγμή εκείνη, δεν μου ήταν χρήσιμο, έδειχνε όμως την εμπιστοσύνη της φίλης μου στις ικανότητές μου να γίνω δημοσιογράφος. Η εμπιστοσύνη αυτή, που μου έδειξε η φίλη, συνέβαλε παρά πολύ στο γεγονός ότι εκπλήρωσα το όνειρό μου και έγινα δημοσιογράφος. Είχα διαρκώς ανάγκη από ενθάρρυνση. Οι ενδείξεις του παρελθόντος μου και η αίσθηση πληρότητας που ένοιωσα όταν άρχισα ν α δουλεύω, μου επέτρεψαν αργότερα να προχωρήσω λίγο περισσότερο και να μην εγκαταλείψω το επάγγελμα.
Για να βρω ποια ήταν η «αποστολή» μου, έλαβα μέρος σε ένα χριστιανικό σεμινάριο περισυλλογής. Εκεί υπέβαλα τον εαυτό μου σε διάφορα τεστ. Μετά από κάποιες μέρες περισυλλογής, μπόρεσα να σηκωθώ και να πω: «Η αποστολή μου είναι να συλλαμβάνω και να διαδίδω ένα μήνυμα ελπίδας».Αισθανόμουνα τόσο καλά που ήμουν ικανή να πω με μια απλή φράση ποια ήμουν. Η φράση αυτή αγκάλιαζε όλη μου τη ζωή: την επαγγελματική, την κοινωνική, την πνευματική. Αυτή η αποστολή, ήταν πια χαραγμένη μέσα στην καρδιά μου.

Το γεγονός αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω πως το ότι έγινα δημοσιογράφος ήταν μέρος της συνολικής όψης της ζωής μου. Ήταν πολύ περισσότερο από μια εργασία, μια καριέρα (δηλαδή να κερδίζω χρήματα για να ζω ή να ανεβαίνω τα σκαλιά για να υπάρχω κοινωνικά). Κατάλαβα πως η εργασία μου είναι μέρος της ζωής μου, αλλά αυτή δεν είναι η ζωή μου. Είμαι η Idelette. Δεν είμαι η δημοσιογράφος. Εκπληρώνω την αποστολή μου και σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής μου. Πράγματι είμαι εγώ, βιώνω την αποστολή μου διαρκώς. Αυτό είναι αληθινά, που θα πιστοποιήσει την ταυτότητά μου, θα με χαρακτηρίσει, αυτό θα κάνει να θυμηθούν στο θάνατό μου ποια ήμουν.

Βρίσκω την αποστολή μου σημαίνει έχω μια διαφορετική θεώρηση της ζωής. Αυτό επηρεάζει τον τρόπο που υπάρχω, που συμπεριφέρομαι. Οι προτεραιότητές μου, οι επιλογές μου, θα γίνουν με άλλα κριτήρια και όχι με αυτά του χρήματος, της υλικής άνεσης, της γνώμης των άλλων… Σημαίνει επίσης ότι έχω μια σοβαρή άποψη για την εργασία μου. Είμαι δημοσιογράφος, όχι απλά για να γεμίζω στήλες με κείμενα. Θέλω και μπορώ να παρεμβάλλω ωραίες ειδήσεις στην εφημερίδα όπου εργάζομαι. Αναφέρομαι σε πρόσωπα που κατορθώνουν να επιφέρουν μια αλλαγή στην ζωή των διπλανών τους. Θέλω να επικοινωνήσω την ελπίδα και την βούληση για δράση.

Η αποστολή μου με βοηθάει να διατηρήσω τον προσανατολισμό μου σε αυτά που κάνω. Θέλω να είμαι πιστή καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής μου και να κάνω τις απαραίτητες προσπάθειες για να το πετύχω. Τούτο με κάνει να σεβαστώ μια προσωπική ηθική και βλέπω τους άλλους με διαφορετικό μάτι. Τους εκτιμώ περισσότερο.

Να έχω τη συνολική θεώρηση της ζωής είναι καλό. Αλλά συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να έχω πιο συγκεκριμένους στόχους: με ποιο συγκεκριμένο τρόπο μπορώ να εκπληρώσω την αποστολή μου στην καθημερινότητα. Αποφάσισα να περάσω κάποιο χρονικό διάστημα, σε περισυλλογή προκειμένου να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Διατύπωσα σε ένα χαρτί την αποστολή μου, αυτήν που είχα βρει κατά το σεμινάριο που προανέφερα. Κατόπιν ήρθε στην φαντασία μου ένας κόσμος όπου τα πάντα θα ήταν δυνατά. Και βρήκα λεπτομέρειες, ακόμη και προκλήσεις σε όλους τους τομείς της ζωής μου: ένα ιδανικό για να ακολουθήσω. Δεν γνωρίζω αν θα το πετύχω: είναι ένα ιδανικό. Αλλά αυτό μου δίνει μια κατευθυντήρια γραμμή που με σπρώχνει προς τα εμπρός. Με τον νέο αυτό πιο ακριβή ορισμό της αποστολής μου, η συνολική εικόνα είναι πιο σαφής: ξέρω πού πηγαίνω.

Επίσης γρήγορα κατάλαβα πως το σημαντικότερο, στην εκπλήρωση της αποστολής μας, είναι να προχωρούμε σε συγκεκριμένες δράσεις. Θα πρέπει κάποια στιγμή να δραστηριοποιούμαστε, δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε πως κάποιος άλλος θα το κάνει στη θέση μας, ή ακόμη πως θα μας πει ότι όλα θα πάνε καλά. Οφείλουμε λοιπόν να ρισκάρουμε, να κάνουμε πράξη αυτό που πρέπει να γίνει. Μόνο πραγματοποιώντας τα όνειρά μας και τους σκοπούς μας, η αποστολή μας θα εκπληρωθεί.

Εννοείται πως θέλει χρόνο για να βρεις την αποστολή σου. Τούτο προϋποθέτει ανοικτό πνεύμα και τη θέληση να αποκομίζουμε μαθήματα από αυτά που μας συμβαίνουν. Αλλά αφού βρούμε αυτό που μπορούμε να κάνουμε, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που μας παρουσιάζονται (τις εξετάσεις, ένα νέο προσανατολισμό, μια μετάθεση, δύστροπους ανθρώπους…). Αυτό απαιτεί σταθερότητα. Και δεν θα είναι εύκολο. Όμως τι περισσότερο να ελπίζουμε από το να φθάσουμε στο τέλος της ζωής μας και να πούμε: «Έζησα τη ζωή μου σε όλη την πληρότητά της. Πήρα τη θέση που ήταν δική μου και την οποία είχα ορίσει για τον εαυτό μου».

Και συ τι θέλεις να κάνεις με τη ζωή σου; Ποιος θέλεις να είσαι;

Έχεις ήδη σκεφθεί πως ο Θεός, που σε γνωρίζει καλύτερα από όσο γνωρίζεις εσύ τον εαυτό σου, και ξέρει επίσης καλύτερα από σένα ποιο είναι το μέλλον, ίσως είναι Αυτός που μπορεί να σε βοηθήσει να βρεις τον εαυτό σου και να είσαι ευτυχισμένος στη ζωή σου; Και αν εδώ είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνεις για να βρεις την αποστολή σου, τον λόγο της ύπαρξής σου στη ζωή;
Idelette van Papendorp
Και για την απόδοση στα Ελληνικά: Πέτρος Ανδριώτης