Ποιος από μας, κάποια στιγμή της ζωής του δεν έθεσε αυτό το ερώτημα; Η πλειονότητα των ανθρώπων, (χριστιανοί, μη χριστιανοί, αδιάφοροι, ή άθεοι), προσκρούει στην σκληρή πραγματικότητα του ανθρώπινου πόνου τον οποίο βιώνουν στο ίδιο το κορμί τους ή στο περιβάλλον τους. Συχνά η τραγική πλευρά της ανθρώπινης κατάστασης γίνεται αληθινή πέτρα σκανδάλου που τους εμποδίζει να στραφούν προς τον Θεό ή να εμείνουν στο δρόμο προς τη χριστιανική τελειότητα.
Όσο όλα πάνε καλά στη ζωή μας, είναι εύκολο να πιστεύουμε σε ένα Θεό αγάπης που έκανε τα πάντα για να μας σώσει. Αλλά ως μέλη της μεγάλης οικογένειας Της Εκκλησίας του Χριστού, δεν βρισκόμαστε σε καλύτερη μοίρα από τους άλλους; Δεν έχουμε κάτι παραπάνω από αυτούς που δεν θέλουν να πιαστούν από το χέρι του προσωπικού τους Σωτήρα;
Όλα μας φαίνονται ρόδινα και ωραία. Και αν αντιμετωπίζουμε κάποιες υλικές δυσκολίες, κατορθώνουμε πάντοτε να τις ξεπερνούμε ενόσω βρισκόμαστε ακόμη στη ζωή. Όταν όμως έρθει η στιγμή όπου ξεσπάει η καταιγίδα ή δοκιμασίες όλων των ειδών βασανίζουν ανελέητα τους χριστιανούς, τότε τα πάντα μπορούν να ανατραπούν. Τι θα απομείνει από την χριστιανική ασφάλεια; Τότε είναι που θα πρέπει να κρατηθούμε από τις θείες υποσχέσεις. Οι δυσκολίες της ζωής μπορούν, είτε να μας φέρουν πιο κοντά στον Κύριο, είτε να μας απομακρύνουν από Αυτόν.
Τα περισσότερα βάσανα οφείλονται στις κακές επιλογές των ανθρώπων. Αυτές περιγράφονται εκτενώς στο βιβλίο της Γένεσης: η αμφισβήτηση της Παντοδυναμίας του Θεού, η αλαζονεία, η επιθυμία του ανθρώπου να βρεθεί στη θέση του Δημιουργού, η ξέφρενη αναζήτηση εξουσίας και δόξας, η απληστία, η δίψα για κατοχή όλο και περισσότερων υλικών αγαθών, η ζηλοτυπία που οδήγησε στον πρώτο φόνο της ανθρωπότητας. Αισθήματα νοσηρά και διεστραμμένα που γεννιούνται όλο και περισσότερο στις σημερινές μας κοινωνίες που θεμελιώνονται πάνω σε υλικές αξίες και στον χωρίς όρια ανταγωνισμό. Κάποιος είπε πως το 90% του ανθρώπινου πόνου προέρχεται από τον ίδιο τον άνθρωπο. Και η εικόνα της σημερινής κοινωνίας επιβεβαιώνει απόλυτα την άποψη αυτή. Στις περισσότερες περιπτώσεις φαίνεται καθαρά πως ο άνθρωπος είναι η ρίζα του κακού και των βασάνων, τόσο εκείνων που υφίσταται ίδιος, όσο και τα βάσανα που υποβάλλει βίαια στους άλλους. Όλα τα ΜΜΕ δεν παύουν καθημερινά να απαριθμούν και να εξιστορούν τα βάσανα αυτά, που συχνά πλήττουν αθώους.
Και αυθόρμητα προβάλλει το ερώτημα: είναι ο Θεός υπεύθυνος για την πείνα που υπάρχει στον κόσμο, ή αυτή οφείλεται στον εγωισμό των ισχυρών αυτού του κόσμου που χρησιμοποιούν τα χρήματα των ανθρώπων για να αγοράζουν όπλα; Είναι υπεύθυνος ο Θεός για την παγκοσμιοποίηση που έχει ως αποτέλεσμα τις μαζικές απολύσεις σε όλους τους τομείς της οικονομίας; Θα χρειαζόμαστε πράγματι ατέλειωτο χρόνο για να καταγράψουμε όλα τα βάσανα που οφείλονται στις κακές επιλογές των ανθρώπων. Ποιος δεν επαναστάτησε διαπιστώνοντας βάσανα και αδικίες στο περιβάλλον του η ακόμα και στην ίδια την οικογένειά του; Αλλά γιατί ο Θεός δεν παρεμβαίνει για να βάλει τάξη, να αποκαταστήσει την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την αγάπη, και τη χαρά, που θα είναι τα χαρακτηριστικά της αιώνιας βασιλείας του; Εδώ είναι που πολλοί άνθρωποι στρέφονται απειλητικά προς τον ουρανό κατηγορώντας τον Θεό ότι έχει εγκαταλείψει τη γη με όλα όσα υπάρχουν σ΄αυτήν. Ας προσπαθήσουμε να βρούμε τις αιτίες της σιωπής Του… η οποία μοιάζει ακατανόητη.
Σχετικά με αυτό, το βιβλίο του Ιώβ της Παλαιάς Διαθήκης μας παρέχει κάποιες απαντήσεις στο πρόβλημα του κακού. Ό Ιώβ, άνθρωπος άψογος και δίκαιος, υποχρεώθηκε να υποστεί συμφορές που ξεπερνούν ακόμα και τη φαντασία μας. Όχι μόνο υπέφερε φρικτά βάσανα στο σώμα του, αλλά επιπλέον εγκαταλείφθηκε από την ίδια τη γυναίκα του και τους φίλους του, Γενικά ο Θεός , σε ακραίες καταστάσεις, αποστέλλει πάντοτε κάποιον για να ανακουφίσει αυτόν η αυτήν που βρίσκεται στο χείλος του βαράθρου, αλλά στον Ιώβ, που υπήρξε παράδειγμα υπομονής και άδικων βασάνων, δεν συμπαραστάθηκε καμιά συμπονετική ψυχή.
Η ιστορία του και η τελική του νίκη θα πρέπει να μας βάλουν σε βαθιές σκέψεις. Είναι σαφές ότι χωρίς να πάψει να ελπίζει στον Θεό και δείχνοντας απόλυτη πιστότητα κατά τις καλές και τις κακές μέρες, ο Ιώβ έκανε την καλύτερη επιλογή αποδεικνύοντας ότι δεν υπάκουε στον Θεό από κάποιο συμφέρον. Αργότερα ο προφήτης Ησαΐας περιγράφει τον αναμενόμενο Μεσσία ως το τέλειο υπόδειγμα ενός πάσχοντος αθώου δούλου που υπακούει στον Θεό και επωμίζεται τις αμαρτίες μας.
Εξάλλου μέσα στην φαινομενική σιωπή του Θεού, πρέπει να αναγνωρίσουμε την ελευθερία επιλογής που δίνει σε όλους τους ανθρώπους. Ελευθερία να επιλέγουν μεταξύ του καλού και του κακού, ελευθερία να βαδίζουν μαζί του ή να μην υπακούουν σ΄Αυτόν. Έννοια που κατέστη σαφής κυρίως με την παραβολή του ασώτου υιού (Λκ. 15,11-32). Ο τελευταίος, αντίθετα από τον πρωτότοκο αδελφό του, επέλεξε να επαναστατήσει ενάντια στον πατέρα του. Ένας πατέρας ωστόσο γεμάτος συμπόνια που αναμένει υπομονετικά την επιστροφή του υιού του στο σπίτι αφού αυτός θα έχει αγγίξει τον βυθό του βαράθρου. Με παρόμοιο τρόπο, μέσα στην υπομονετική και καλοσυνάτη αγάπη του, ο Θεός δίνει στους αμαρτωλούς το χρόνο – σε όλους όσοι παρεκτράπηκαν με τις κακές επιλογές τους – να μετανοήσουν προτού τους συγχωρήσει, για να τους δεχτεί τελικά χωρίς επιφυλάξεις στην βασιλεία του.
Έτσι ο Θεός, παραχωρώντας την ελευθερία στα πλάσματά του, περιόρισε ο ίδιος την παντοδυναμία του με κίνδυνο να τα χάσει αλλά η απόλυτη αγάπη του Θεού, δεν περιορίζεται στην παραχώρηση αυτής της ελευθερίας. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως τα πλάσματά του θα έκαναν κακή χρήση αυτής της ελευθερίας που θα τα εμπόδιζε να κατακτήσουν την αιώνια ζωή, πριν καν δημιουργήσει τον κόσμο, συνέλαβε ένα σχέδιο λύτρωσης της ανθρωπότητας.
Η Βίβλος δεν κάνει άλλο παρά να διηγείται την ιστορία αυτής της λύτρωσης του χαμένου ανθρώπου από ένα Θεό Σωτήρα. Μυστήριο ανεξιχνίαστο, το οποίο ο απόστολος Ιωάννης συνοψίζει στο Ευαγγέλιό του ( 3,16): «Διότι έτσι αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί κανείς που να πιστεύει σ'αυτόν, αλλά να έχει την αιώνια ζωή» Τι καθησυχαστικό και ανακουφιστικό μήνυμα από μέρους τους Θεού που αγαπά τα πλάσματά του μέχρι του σημείου να θυσιάσει τον μοναδικό του Υιό για να μας αποσπάσει από τα νύχια του εχθρού και να μας χαρίσει την αιώνια ζωή ενώπιον της παρουσίας του Θεού. Έτσι επέτρεψε να κατέβη ο Υιός του μέχρις εμάς και μάλιστα μέχρι τον τάφο. Ο θάνατός του πάνω στο σταυρό, αν και ήταν αθώος, μεταβλήθηκε σε περίλαμπρη νίκη πάνω στο κακό. Η ανάστασή του είναι για μας μια εγγύηση της δικής μας ανάστασης και της αιώνιας ζωής. Πάνω σε αυτό ο πάστορας Roland de Pury μπόρεσε να υποστηρίξει πως «ο Θεός εμπρός στον πόνο των ανθρώπων δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια, αλλά με χέρια καρφωμένα στο σταυρό»!
Παρά τις πολλαπλές εκδηλώσεις του κακού, που πλήττουν ολοένα και περισσότερο τον κόσμο, αυτός που αποφάσισε να ακολουθήσει τον Ιησού Χριστό – όποια και να είναι η κατάστασή του, και ότι και αν του συμβεί – θα μπορέσει να βρει ένα νόημα στη ζωή του, μια σωστή απάντηση σε όλα τα υπαρξιακά του προβλήματα και θάρρος μέσα στις δοκιμασίες. Τούτο ο Θεός το υποσχέθηκε μέσω του προφήτη Ιεζεκιήλ: «Θα σας δώσω μια νέα καρδιά και θα θέσω μέσα σας ένα νέο πνεύμα» (Ιεζ. 36,26). Αρκεί λοιπόν να αφήσουμε τον Θεό να δράσει μέσα μας με το Άγιόν του Πνεύμα και να του ζητήσουμε να μπει μέσα στην καθημερινή μας ζωή… ακόμα και όταν μας φαίνεται πως αργεί να παρέμβει.
Όχι ο Θεός δεν είναι αναίσθητος εμπρός στο κακό που μαστίζει τη γη, αντίθετα «δείχνει μακροθυμία για σας, επειδή δε θέλει κάποιοι να χαθούν, αλλά όλοι να προχωρήσουν στη μετάνοια» ( Β! Πέτρου 3,9). Όχι ο Θεός δεν είναι αδιάφορος εμπρός στις δοκιμασίες μας, αλλά μας ζητάει να είμαστε και εμείς με τη σειρά μας υπομονετικοί… ώστε η απάντησή του να είναι ακόμα πιο λαμπερή. Τι πιο απλό από το να πιάσουμε το χέρι του Ιησού Χριστού, αυτό το μόνο και μοναδικό σωσίβιο, ώστε να φθάσουμε στο υπέροχο λιμάνι της νέας Γης!
Τελικά στο λιμάνι αυτό ο Θεός θα κατοικήσει με τους ανθρώπους «και θα εξαλείψει κάθε δάκρυ απ'τα μάτια τους
και ο θάνατος πια δε θα υπάρχει,
ούτε πένθος ούτε κραυγή
ούτε πόνος πια θα υπάρχει» (Αποκ. 21,4)
Αναμένοντας την θαυμάσια αυτή ημέρα όπου ο πόνος θα έχει εκλείψει για πάντα, οφείλουμε να αγωνιζόμαστε τον καλόν αγώνα της πίστεως.
Karin Bouchot
Για την απόδοση στα Ελληνικά από τα Γαλλικά: Πέτρος Ανδριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου