Τα εμπόδια και οι δυσκολίες για να πιστέψει κανείς στο Θεό είναι πολλά. Ένα από τα μεγαλύτερα, είναι η φαινομενική ανοχή και σιωπή του Θεού εμπρός στη δυστυχία και τα βάσανα πού πλήττουν την ανθρωπότητα. Το σοβαρότατο αυτό ζήτημα, αν και το εξετάσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση παρουσιάζοντας τις απόψεις και την αντιμετώπιση του ανθρώπινου πόνου από τον φιλόσοφο Σενέκα και τους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο, θα το αναπτύξουμε εκτενέστερα σε μια προσεχή μελέτη.
Ένα άλλο εμπόδιο για την πίστη, που αποτελεί συχνά και αιτία απομάκρυνσης από αυτήν, είναι η στρεβλή και ψεύτικη εικόνα που έχουν πολλοί άνθρωποι για το Θεό, ακόμα και χριστιανοί.
Ο π. ROSARIO SCOGNAMIGLIO, στο υπέροχο βιβλίο του, «ο Θεός και ο ανθρώπινος πόνος», (Έκδοση Γραφείου Καλού Τύπου), μέσα σε τρεις μικρές σελίδες, μας περιγράφει τη γνήσια εικόνα του μυστηριώδους προσώπου του Θεού, όπως αυτή προκύπτει από τον διάλογο που είχε ο ίδιος ο Θεός με τους ανθρώπους κατά την πορεία της ιστορίας.
Η εικόνα του Θεού που θα διαβάσουμε στο παρακάτω κείμενο του π. Rosario, αποτελεί τη χριστιανική αντίληψη του Θεού, που διαπιστώνουμε στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη και ιδιαίτερα από τα χείλη και τα έργα του ιδίου του Ιησού Χριστού.
Ο λόγος, λοιπόν, στον π. Rosario, στις σελίδες του βιβλίου του υπό τον προαναφερθέντα τίτλο της ανάρτησης:
Ο ιστορικός Λόγος του Θεού
Η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη περιέχουν και οι δυο τον ίδιο ζωντανό, ιστορικό Λόγο του Θεού. Όταν λέω ζωντανό, εννοώ πως μέσα στην Αγία Γραφή πραγματοποιείται ένας διάλογος: ο Θεός συνδιαλέγεται μαζί μας οικογενειακά: θα λέγαμε, ο Θεός προσαρμόζεται στο επίπεδο του ανθρώπινου λόγου για να μας μιλήσει, για να μας αποκαλύψει το μυστηριώδες πρόσωπό Του, για να μας προκαλέσει να του δώσουμε μια απάντηση αγάπης και φιλίας. Ο Θεός δεν είναι απών, παρουσιάζεται ο ίδιος στο Μωυσή, πάνω στο όρος Χορήβ, στο όρος Σινά: « Είδα τις θλίψεις του λαού Μου, στην Αίγυπτο, άκουσα τα παράπονά τους και κατέβηκα για να τους ελευθερώσω από τη σκλαβιά των Αιγυπτίων.» Ο Θεός απευθύνεται προς το Μωυσή και τον καλεί με το όνομά του: «Μωυσή, Μωυσή». Ο Θεός δεν είναι ούτε είδωλο, δηλαδή ένα ζώο, ένα πράγμα, ένα αστέρι…, ούτε μια ακατανόητη σκιά ή κάτι το φανταστικό, ο Θεός απλά υπάρχει, είναι, δηλαδή ζει, ακούει, βλέπει (βλ. Εξ. 3,7 εξ).
Ο Θεός δεν παραμένει αδιάφορος μπροστά στις στενοχώριες των ανθρώπων, αλλά επεμβαίνει, δρα: « Οι φωνές των παιδιών του Ισραήλ έφτασαν μέχρις Εμέ, γνωρίζω καλά τις στενοχώριες τους…Κατέβηκα για να τους ελευθερώσω…» Ο Θεός χρησιμοποιεί το όνομά Του σα μια σφραγίδα, σα μια εγγύηση: «Εγώ είμαι ο ΙΑΧΒΕ. Αυτός δηλαδή, που ήμουν, που είμαι και θα είμαι, η Αρχή και το Τέλος, το Α και το Ω, ο Παντοκράτορας.» (Αποκ. 1,8)
Ο ίδιος ο Θεός μας λέει το όνομά Του, αυτό σημαίνει πως για μας τους ανθρώπους δεν είναι μια ανώνυμη δύναμη του κόσμου, ο Θεός μας βάζει την ταυτότητά Του στα χέρια μας και μας λέει: Ιδού, είμαι Εγώ ο ίδιος απέναντί σας, είμαι μαζί σας, πορεύομαι μαζί σας, είμαι κοντά σας.
Ο Θεός όμως δεν θέλει να παραμένουμε με σταυρωμένα χέρια και να αναμένουμε, κουβεντιάζοντας ή τρώγοντας ή αναμένοντας παθητικά. Ο Θεός, αφού αποκαλύφτηκε στο Μωυσή, τον στέλνει πίσω στους συμπατριώτες του: «Εμπρός πήγαινε στους Ισραηλίτες και πες τους: ο ΙΑΧΒΕ, ο Θεός των Πατέρων σας, ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ…» (Εξ. 3.5 εξ.). «Πήγαινε στο Φαραώ…πήγαινε…»
Ο Θεός μας πραγματοποιεί τα σωτήρια σχέδιά Του με τη συνεργασία του ανθρώπου. Ο Θεός καλεί τον άνθρωπο, τον προσκαλεί, του προτείνει καθήκοντα και ευθύνες, τον αφήνει να ορίσει το πεπρωμένο του με τα δικά του χέρια.
Γι΄αυτό ακριβώς είπαμε παραπάνω πως ο Λόγος του Θεού είναι ιστορικός. Η συνάντηση του ανθρώπου με το Θεό δε γίνεται πάνω από τα σύννεφα, σ΄ένα κόσμο μακρινό, ούτε φυσικά θα γίνει σ΄ένα αινιγματικό μέλλον…ο Θεός φανερώνεται μέσα στη δική μας ιστορία, βαδίζει μαζί μας «κι ο Λόγος σάρξ εγένετο…» (Ιω. 1,14). Ναι, ο Λόγος έγινε σάρκα, μια σάρκα ανθρώπινη, με τις αδυναμίες της, με τις στενοχώριες της, με τον πόνο της…
Ο Ιησούς μας αποκαλύπτει οριστικά το φιλάνθρωπο, το στοργικό και το φιλικό πρόσωπο του Επουράνιου Πατέρα Του. Μας φέρνει το Θεό κοντά μας και μας λέει «τρελά πράγματα» για την αγάπη Του: «26Κοιτάξτε τα πουλιά του ουρανού, ούτε σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε συνάζουν σε αποθήκες και ο Πατέρας σας ο ουράνιος τα τρέφει. Εσείς δεν αξίζετε περισσότερο απ'αυτά; …28Και για τα ρούχα σας, γιατί μεριμνάτε; Μάθετε από τα κρίνα του αγρού πώς αυξάνουν...» (Μτ. 6,26-34).
Π. ROSARIO SCOGNAMIGLIO
Για την επιμέλεια της ανάρτησης
Πέτρος Ανδριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου