Αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού

Η τελευταία αυτή παράκληση μιλάει για λύτρωση, για ελευθερία από το κακό. Η προτελευταία ζητάει από τον Θεό να μην επιτρέψει να δοκιμαστούμε με δεινά πέρα από τα όρια της αντοχής μας. Έχουν δηλαδή οι δυο παρακλήσεις μεγάλη συνάφεια μεταξύ τους. Στην ουσία και οι δύο καταλήγουν στην επιθυμία να προστατευτεί και να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τις απειλές του κακού.
Αλλά ποιο είναι το κακό από το οποίο θέλουμε να προστατευτούμε και να ελευθερωθούμε; Τα κακό, στις μέρες της πρωτοχριστιανικής Εκκλησίας, έχει συγκεκριμένη ιστορική μορφή. Είναι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με την Καισαρολατρία και την πολιτικοοικονομική της δύναμη. Αυτή αντιπροσωπεύει το θηρίο, τον Δράκοντα, της Αποκάλυψης που θέλει να κατασπαράξει, - και όντως κατασπάραζε -, τους χριστιανούς.
Επειδή όμως η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν υφίσταται πια, αυθόρμητα τίθεται το ερώτημα: ποιο είναι το σημερινό θηρίο ή ο πονηρός και το κακό που απειλούν σήμερα τους χριστιανούς;
Είναι η παντοδυναμία της πολιτικοοικονομικής εξουσίας, οι δυνάμεις του εμπορίου με τα όπλα και τα ναρκωτικά, αλλά και τις αναγκαιότητες που επιβάλλουν στην ανθρωπότητα. Σημερινό θηρίο είναι επίσης οι διάφορες ιδεολογίες για οικονομική επιτυχία, για κοινωνική προβολή και δόξα, για προσωπική άνεση και απόλαυση, που κατακλύζουν τις κοινωνίες μας και απειλούν να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον των ανθρώπων. Με άλλα λόγια, οι ιδεολογίες αυτές μας λένε: ο Θεός είναι ένα επινόημα και ένα κατασκεύασμα που αφαιρεί χρόνο και απολαύσεις από τη ζωή μας.


Όλη η Κυριακή προσευχή και ιδιαίτερα η τελευταία παράκληση, λένε το εξής: βοήθησέ μας Θεέ, να μην χάσουμε την πίστη μας σε Σένα. Αν σε χάσουμε, χάνουμε και τον εαυτό μας, Γινόμαστε ένα τυχαίο προϊόν της εξέλιξης των ειδών. Ενώ αν είμαστε ενωμένοι μαζί σου, αν έχουμε εμπιστοσύνη Σένα, στα έργα και στα λόγια του Ιησού Χριστού, καμία δύναμη ή ιδεολογία δεν μπορεί να μας επηρεάσει αρνητικά, να μας αποσπάσει από Σένα και να μας βλάψει.
Προσευχόμαστε λοιπόν να μην χάσουμε το κατεξοχήν αγαθό ανάμεσα στα αγαθά, δηλαδή την αφοσίωσή μας στον Θεό. Αυτό σημαίνει «ρύσαι ημάς από του πονηρού».
Η εξασφάλιση της προστασίας και της λύτρωσης από το πονηρό έδινε πάντοτε δύναμη, σιγουριά και εμπιστοσύνη στους μάρτυρες χριστιανούς μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο απειλές.
Το συναίσθημα αυτό της ασφάλειας και της αληθινής ελευθερίας το εξέφρασε θαυμάσια ο άγιος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του: «Αν ο Θεός είναι με το μέρος μας, ποιος είναι εναντίον μας; 32Αυτός βέβαια, που δεν λυπήθηκε τον ίδιο του τον Υιό, αλλά τον παράδωσε για όλους εμάς, πώς μαζί μ'αυτόν δεν θα μας χαρίσει τα πάντα; 33Ποιός θα κατηγορήσει τους εκλεκτούς του Θεού; Ο Θεός είναι που δικαιώνει. 34Ποιός θα τους κατακρίνει; Ο Χριστός Ιησούς είναι που πέθανε, μάλλον που αναστήθηκε και ο οποίος είναι στα δεξιά του Θεού και αυτός μεσιτεύει για μας. 35Ποιός θα μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; Θλίψη ή στενοχώρια ή διωγμός ή πείνα ή γύμνια ή κίνδυνος ή μαχαίρι; 36Καθώς είναι γραμμένο:
Για σένα όλη τη μέρα θανατωνόμαστε,
θεωρηθήκαμε σαν πρόβατα προορισμένα για σφαγή.
37Αλλά σε όλα αυτά εμείς νικούμε με το παραπάνω, μέσω εκείνου που μας αγάπησε. 38Επειδή, είμαι πεπεισμένος πως ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελοι, ούτε αρχές, ούτε παρόντα, ούτε μελλοντικά, ούτε δυνάμεις, 39ούτε ύψος, ούτε βάθος, ούτε κανένα άλλο πλάσμα θα μπορέσει να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού, που φανερώθηκε με το Χριστό Ιησού τον Κύριό μας» (Ρωμ. 8, 31-39).

Εμείς με ποιον είμαστε; Με τον Θεό της χριστιανικής παράδοσης και της ιστορικής Αποκάλυψης, είτε με τους θεούς του Διαφωτισμού, της επίγειας ευτυχίας του ανθρώπου που δήθεν εξασφαλίζει αποκλειστικά η λογική και η επιστήμη; Ο ίδιος ο Θεός, ιστορικά μας υπέδειξε τη σωστή απόφαση και επιλογή, ωστόσο ο Ίδιος σεβάστηκε πάντοτε την ανθρώπινη ελευθερία.

Πέτρος Ανδριώτης