Ας προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε περιληπτικά και με πολύ απλά και δικά μας λόγια την ερμηνεία που δίνει στην Μακαρισμό αυτό, ο Πάπας Βενέδικτος 16ος, όχι ως Πάπας, αλλά ως θεολόγος Ιωσήφ Ράτσινγκερ, στο βιβλίο του «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ».
«Μακάριοι όσοι πενθούν, διότι αυτοί θα παρηγορηθούν». Είναι ανθρωπίνως παράδοξο και αντιφατικό να λεγόμαστε μακάριοι όταν υποφέρουμε και πενθούμε. Γι΄αυτό και ο Χριστός με τη φράση αυτή σίγουρα θέλει να μας στείλει κάποιο μήνυμα που πρέπει να το διασαφηνίσουμε. Αυτός εξάλλου ήταν σχεδόν πάντα ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε στα πλήθη: βλέπε παραβολές, συνομιλίες , μυστηριώδεις απαντήσεις του.
Το πένθος, πολλές φορές, λέει ο Ιωσήφ Ράτσινγκερ, προέρχεται από τη ροπή του ανθρώπου προς το κακό, από την κακή χρήση της ελευθερίας του. Ακόμη το πένθος τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να το αποφύγουμε ή να το αποτρέψουμε.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να αντισταθούμε με τον πιο αρμόζοντα στον άνθρωπο τρόπο, που είναι η ευαισθησία και η συμμετοχή στο πόνο του άλλου, η πιστότητα στην αγάπη και στην αλήθεια, η ελπίδα για ένα νέο ξεκίνημα μέσα στον σπαραγμό και τις δοκιμασίες της ζωής.
Στο Ευαγγέλιο έχουμε τις δύο χαρακτηριστικές στάσεις απέναντι στο πένθος και την απελπισία: τη στάση του Ιούδα και τη στάση του Πέτρου. Ο Ιούδας , μετά την προδοσία του Χριστού, αισθάνεται απαίσια, δεν βλέπει καμία διέξοδο, βυθίζεται στο σκοτάδι της απελπισίας και απαγχονίζεται. Είναι η αρνητική πλευρά του πένθους. Το πένθος χωρίς ελπίδα παρηγοριάς.
Ο Πέτρος, μετά την τριπλή άρνηση του Χριστού, συνειδητοποιεί αυτό που έκανε και αντικρίζοντας το βλέμμα του Ιησού, ξεσπά σε δάκρυα πικρά. Μετανοεί και ξεκινά από την αρχή. Γίνεται ένας καινούργιος άνθρωπος. Είναι η θετική πλευρά του πένθους.
Άλλο, παράδειγμα αντιμετώπισης του πένθους και του πόνου, είναι η στάση της Μαρίας, της Μητέρας του Ιησού, της Μαρίας της γυναίκας του Κλεόπα, της Μαρίας από τα Μάγδαλα και του απόστολου Ιωάννη. Είναι η μικρή ομάδα ανθρώπων που στέκεται κάτω από το Σταυρό και συμπάσχει σιωπηλά με τον πάσχοντα εσταυρωμένο Ιησού. Τριγύρω η αγριότητα και η κακία κυριαρχούν. Το ανήκουστο κακό έγινε και δεν μπορεί πια να αποτραπεί. Μπορεί όμως να υπάρξει μια αντίσταση μέσα σε αυτό το γενικό αίσθημα μίσους των ανθρώπων. Αυτό ακριβώς κάνει η μικρή ομάδα ανθρώπων στα πόδια του Σταυρού. Με τη στάση τους δείχνουν ότι μένουν πιστοί στις αρχές και στην αλήθεια που δίδαξε ο καρφωμένος πάνω στον Σταυρό Χριστός. Και αυτός είναι ο κύριος λόγος που θα παρηγορηθούν και θα εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού ή των Ουρανών, όπως υπόσχονται και δυο άλλοι Μακαρισμοί.
Εδώ διαπιστώνουμε μια σύνδεση του Μακαρισμού που αναλύουμε μα τον άλλο Μακαρισμό που λέει: «Μακάριοι όσοι καταδιώκονται για τη δικαιοσύνη, διότι σ΄αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών». Συνήθως το πένθος και ο πόνος , όπως είπαμε είναι « μια μορφή αντίστασης σε αυτό που κάνουν όλοι και το προβάλλουν ως πρότυπο συμπεριφοράς. Αυτό δεν είναι ανεκτό από τον κόσμο, διότι θεωρεί τη στάση αυτή ως μια καταγγελία, ως μια αντίσταση στην κώφωση των συνειδήσεών. Γι΄αυτό και οι πενθούντες διώκονται για χάρη της δικαιοσύνης» ( Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, σελ 99).
Έτσι σε όσους πενθούν παρέχεται η παρηγοριά, σε όσους διώκονται δίνεται η υπόσχεση της βασιλείας του Θεού. Η ίδια υπόσχεση, καθώς είδαμε, δίνεται και σε όσους είναι φτωχοί στο πνεύμα. Και οι δυο υποσχέσεις είναι πολύ κοντά η μια στην άλλη. Η αληθινή παρηγοριά βρίσκεται στη βασιλεία του Θεού όπου ο άνθρωπος είναι υπό την προστασία της θεϊκής δύναμης και απολαμβάνει την τρυφερή αγάπη του Κυρίου. Τότε καμιά δολοφονική δύναμη κι κανένας απολύτως εχθρός δεν μπορεί να απειλήσει τον αδύναμο άνθρωπο. «Τότε η παρηγοριά είναι τέλεια αφού όλα τα δεινά του κόσμου μπαίνουν κάτω από το φως του Θεού και οδηγούνται από την αγαθότητά Του σε ένα νόημα» (στο ίδιο σελ. 99). Και είναι τέλεια η παρηγοριά του Κυρίου, γιατί έτσι έχει αποδυναμωθεί πλήρως ο έσχατος εχθρός, που είναι ο θάνατος (βλ. Α! Κορ. 15,26).
Πέτρος Ανδριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου