Το θεϊκό σχέδιο σωτηρίας, καθώς είναι γνωστό, εκτυλίσσεται σε τρεις φάσεις:
Α) Στη Δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου από τον Θεό Πατέρα.
Β) Στη Νέα Δημιουργία (σωτηρία) από τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού.
Γ) Στη διάδοση και την εξάπλωση της Νέας Δημιουργίας από το
Άγιο Πνεύμα με τη συνεργασία των ανθρώπων.
Η Τρίτη αυτή φάση, αν και είναι η περίοδος που διανύουμε, η φάση δηλαδή που ταυτίζεται με τη ζωή και τη δράση της Εκκλησίας, δεν επικεντρώνει όσο θα έπρεπε την προσοχή όλων μας, ούτε αποτελεί στην πράξη το ζωτικό περιεχόμενο της χριστιανικής μας πίστης. Η προσοχή μας είναι συνήθως εστραμμένη στη Β! φάση της ιστορίας της σωτηρίας δηλαδή στην Κεφαλή και τον Πρωτότοκο της Νέας Δημιουργίας που είναι ο Χριστός. Εξάλλου η τάση μας να αναφερόμαστε περισσότερο στο Χριστό αιτιολογείται από το γεγονός ότι το Άγιο Πνεύμα, είναι το Πνεύμα του Θεού Πατέρα και του Ιησού Χριστού.
Παρόλα αυτά, ο Χριστός, προτού αναχωρήσει από αυτό τον κόσμο για να επιστρέψει στον Πατέρα του, ήταν πολύ σαφής. Τα κείμενα της Καινής Διαθήκης που καταδεικνύουν το ρόλο και το έργο του Αγίου Πνεύματος είναι πολλά. Ενδεικτικά παραθέτω ορισμένα από αυτά:
Ο Ιησούς απευθυνόμενος στους μαθητές του λέει: «Κι εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα να σας δώσει άλλον Παράκλητο, το Πνεύμα της Αλήθειας, ώστε να είναι για πάντα μαζί σας» (Ιω.14,16). Και συνεχίζει: «Σας συμφέρει να φύγω εγώ. Γιατί, αν εγώ δεν φύγω, δε θα έρθει σ΄εσάς ο Παράκλητος, ενώ αν πάω εκεί, θα τον στείλω σ΄εσάς» (Ιω. 16,7-8). «Το Πνεύμα το Άγιο, ο Παράκλητος, που θα στείλει ο Πατέρας στο όνομά μου, εκείνος θα σας διδάξει τα πάντα» (Ιω. 14,26). «Όταν έρθει ο παράκλητος, που θα σας τον στείλω εγώ από τον Πατέρα, το Πνεύμα της Αλήθειας, που εκπορεύεται από τον Πατέρα, αυτός θα ερμηνεύσει την αποστολή μου» (Ιω. 15,26).
Με απλά λόγια, θα λέγαμε ότι ο Ιησούς Χριστός, αφού εκπλήρωσε πλήρως και στην εντέλεια τη μυστηριώδη αλλά σωτήρια αποστολή του, έδωσε τη θέση του στο Άγιο Πνεύμα για να προχωρήσει στη διάδοση του Έργου του στις καρδιές των ανθρώπων.
Αλλά είναι επίσης αλήθεια πως ο Χριστός κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του αναφέρθηκε επανειλημμένα στο Άγιο Πνεύμα, είτε με καλυμμένο τρόπο, όπως στη Σαμαρείτιδα (Ιω. 4,14), στο Νικόδημο (Ιω. 3,5-8) και κατά την εορτή της Σκηνοπηγίας όπου, στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (7,37-39), διαβάζουμε τα εξής: «Ο Ιησούς στάθηκε μπροστά στο πλήθος και φώναξε: «Όποιος διψάει, να’ρθεί σ΄εμένα και να πιει. Μέσα από κείνον που πιστεύει σ΄εμένα, καθώς λέει η Γραφή, ποτάμια ζωντανό νερό θα τρέξουν». Αυτό το είπε ο Ιησούς εννοώντας το Πνεύμα που θα έπαιρναν όσοι πίστευαν σ΄αυτό. Γιατί, τότε ακόμα δεν είχαν το Άγιο Πνεύμα, αφού ο Ιησούς δεν είχε δοξαστεί με την ανάσταση».
Όμως ο Ιησούς μίλησε και καθαρά στους μαθητές του. Τους είπε: «Όταν σας σύρουν στα δικαστήρια, μην αγωνιάτε για το τι θα πείτε ή πως θα το πείτε. Ο Θεός θα σας φωτίσει εκείνη την ώρα τι να πείτε, γιατί δε θα είστε εσείς που θα μιλάτε, αλλά το Πνεύμα του Πατέρα σας που θα μιλάει μέσα σας» (Μτ. 10,19-20).
Τελικά, Ο Ιησούς μετά την ανάστασή του, εμφανίζεται στους συγκεντρωμένους μαθητές του και δείχνοντας τα χέρια και την πλευρά του, τους χαιρέτισε δυο φορές με τα λόγια: «ειρήνη σ΄εσάς» και πρόσθεσε: «Όπως ο πατέρας έστειλε εμένα, έτσι στέλνω κι εγώ εσάς». Κατόπιν φύσηξε στα πρόσωπά τους λέγοντας: «Λάβετε Πνεύμα Άγιο. Σε όποιους συγχωρήσετε τις αμαρτίες, θα τους είναι συγχωρημένες, σε όποιους τις κρατήσετε ασυγχώρητες, θα κρατηθούν έτσι» (Ιω. 20, 21-23).
Το Άγιο Πνεύμα, σε συνεργασία με τους μαθητές του Χριστού (και τους διαδόχους τους) αποκαθιστά τον τραυματισμένο από την αμαρτία άνθρωπο και ξαναδίνει στους βαπτισμένους τη θεϊκή ομοιότητα που είχαν χάσει. Να γιατί αμέσως μετά την δωρεά του Αγίου Πνεύματος ακολουθεί η δωρεά της άφεσης των αμαρτιών ( βλ. Κατήχηση αρ. 734).
Θεϊκή ομοιότητα σημαίνει να ξεκινήσουμε τον αγώνα για να ζούμε τη Ζωή του ίδιου του Θεού, της ίδιας της Αγίας Τριάδας. Η δε Ζωή αυτή συνίσταται στο να αγαπούμε όπως ο Θεός αγαπά και όπως μας αγάπησε. Και λέω «να ξεκινήσουμε τον αγώνα» γιατί το Άγιο Πνεύμα είναι μόνο ο «αρραβώνας», η «απαρχή» για τη δική μας θεϊκή Ζωή. Ωστόσο το Πνεύμα έρχεται επίσης βοηθός στις αδυναμίες μας, μεσιτεύει στο Θεό για μας (βλ. Ρωμ. 8,23 και 26).
Η «θεϊκή» αυτή αγάπη, είναι η βασική αρχή της νέας ζωής, της νέας δημιουργίας μέσα στο Χριστό και έγινε κατορθωτή επειδή «λάβαμε τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος» (Πραξ. 1,8).
«Χάρη σ΄αυτή τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος τα παιδιά του Θεού μπορούν να καρποφορήσουν. Αυτός που μας εμβολίασε στην αληθινή Άμπελο, θα μας κάνει να φέρουμε «τον καρπό του Πνεύματος, που είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθότητα, πιστότητα, πραότητα, εγκράτεια» (Γαλ. 5,22-23). «Το Πνεύμα είναι η Ζωή μας». (Κατήχηση αρ. 736).
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε τα εξής: Βασικό περιεχόμενο της χριστιανικής μας πίστης είναι ότι το Άγιο Πνεύμα κατοικεί, «ενοικεί» (Ρωμ. 8,11) μέσα μας. Το ίδιο Πνεύμα, μας κάνει παιδιά του Θεού και μας δίνει το θάρρος να λέμε το Θεό : «Αββά, Πατέρα μου». Τα ίδιο ακόμη Πνεύμα μας συνοδεύει, μας καθοδηγεί, μας βοηθάει να ακολουθούμε το δρόμο του Χριστού συμμεριζόμενοι τα παθήματά του, αλλά και τη δόξα του.
Αν λοιπόν εμείς οι Χριστιανοί πιστεύουμε βαθιά στην παρουσία του Πνεύματος μέσα μας και με τη δύναμή του φέρουμε τους καρπούς που προαναφέραμε ακολουθώντας τον Χριστό, τότε γινόμαστε το προζύμι μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία για την πρόοδο και την καλυτέρευσή της σε όλα τα επίπεδα.
Και επανερχόμαστε ακόμη μια φορά στο ερώτημα: είναι ή δεν είναι αυτό μια ανεκτίμητη προσφορά της Εκκλησίας στην ανθρώπινη οικογένεια;
Πέτρος Ανδριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου