Μακάριοι είναι οι άνθρωποι που δεν ικανοποιούνται με την προχειρότητα και την επιφανειακότατα, ούτε με τα αγαθά και τις απολαύσεις της ζωής και αναζητούν κάτι βαθύτερο και μονιμότερο. Αναζητούν νόημα και σκοπό στη ζωή τους που να ανταποκρίνεται στις βαθύτερες απαιτήσεις της καρδιάς τους. Είναι σαν τους Μάγους από την Ανατολή, οι οποίοι, παρά τα πλούτη και τη δόξα που απολάμβαναν, αναζητούσαν τον Μεσσία Ιησού, πορεύονταν δηλαδή προς την αλήθεια που θα έδινε νόημα και ικανοποίηση στη ζωή τους.
Μακάριοι είναι ακόμη «οι άνθρωποι με εσωτερική ευαισθησία που τους καθιστά ικανούς να αφουγκραστούν και να διακρίνουν τα αθόρυβα σημεία που αποστέλλει ο Θεός στον κόσμο, ώστε να διασπάσουν τη δικτατορία της συνήθειας» (Ιωσήφ Ράτσινγκερ, Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, σελ. 102).
Είναι επίσης μακάριοι όσοι υποφέρουν και επαναστατούν όταν βλέπουν να διαπράττονται αδικίες σε βάρος συνανθρώπων τους, υποφέρουν και συμπάσχουν εμπρός στα βάσανα που συναντούν καθημερινά στη ζωή τους, επιθυμούν βαθιά μέσα τους να έλθει μια μέρα η λύτρωση και η σωτηρία για όλους τους ανθρώπους. Και όσοι πίστεψαν και πιστεύουν ότι στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού έχει έλθει αυτή η σωτηρία, ευχαριστούν τον Θεό και του ζητούν να χορηγήσει την πίστη και στους άλλους.
Οι άγιοι, μέσα στην ιστορία του Χριστιανισμού, αυτό ακριβώς έκαναν. Και έχουμε άπειρα παραδείγματα τέτοιων ανθρώπων. Στις μέρες της επίγειας ζωής του Χριστού, έχουμε την Μαρία τη Μητέρα του, τον Ιωσήφ, τον Ζαχαρία, την Ελισάβετ, τον Συμεών και την Άννα που ανέμεναν με υπομονή και λαχτάρα τη σωτηρία των ανθρώπων την οποία και είδαν να πραγματοποιείται στο πρόσωπο του Ιησού.
Από την εποχή του Χριστού, έχουμε ακόμη τους 12 Αποστόλους οι οποίοι, ανάμεσα στην εργασία και την καθημερινότητά τους, είχαν ανοικτή την καρδιά για να αποδεχτούν και να ανταποκριθούν στο κάλεσμα του Διδασκάλου.
Αλλά και το μεγάλο και τίμιο πάθος του Παύλου για τη δικαιοσύνη, ενώ βρισκόταν σε λάθος δρόμο, τον οδήγησε να υποκλιθεί στον Θεό και να αποκτήσει μια καινούργια θεώρηση του κόσμου.
Τα παραδείγματα ανθρώπων που έμπρακτα στη ζωή τους φανέρωσαν πείνα και δίψα για τη δικαιοσύνη είναι ατέλειωτα. Και τούτο συνιστά μια ακόμη απόδειξη, όχι μόνο της «Θεϊκής προέλευσης του Χριστιανισμού», αλλά και της απόλυτης επικαιρότητάς του ιδιαίτερα στα πρόσωπα των σύγχρονων αγίων όπως π.χ. της Μητέρας Τερέζας, του Πατέρα Πίου ή της φιλοσόφου και αγίας του εικοστού αιώνα Edith Stein που μαρτύρησε στα κρεματόρια του Άουσβιτς (καταγόταν από Εβραϊκή οικογένεια).
Η Edith Stein που σε όλη τη ζωή της διψούσε και αναζητούσε τη δικαιοσύνη, είπε κάποτε: «όποιος αναζητεί την αλήθεια με τιμιότητα και πάθος, πορεύεται προς τον Χριστό».
Για όλους αυτούς τους ανθρώπους μιλάει ο Μακαρισμός που μελετούμε. Και είναι μακάριοι όχι μόνο γιατί οι ίδιοι ακολουθούν το σωστό δρόμο, αλλά κυρίως γιατί «αυτή η δίψα και η πείνα τους για δικαιοσύνη, οδηγούν τους ανθρώπους στον Θεό και τον Χριστό, ανοίγοντας έτσι τις πύλες του κόσμου στη βασιλεία του Θεού» (Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, σελ. 102-103).
Και εδώ τίθεται το ερώτημα: τι γίνεται με τη σωτηρία όσων δεν γνωρίζουν τον Χριστό; Η θεωρία που επικρατεί σήμερα είναι ότι ο καθένας πρέπει να βιώσει τη θρησκεία – ακόμα και τον αθεϊσμός – που έχει ασπαστεί. Με αυτό τον τρόπο θα ανακαλύψει τη σωτηρία. «Μια τέτοια άποψη προϋποθέτει μια πολύ σπάνια εικόνα του Θεού και του ανθρώπου αλλά και της ορθής πορείας της ανθρώπινης οντότητας» (στο ίδιο, σελ. 103).
«Μια διασαφήνιση αυτής της άποψης μπορεί να δοθεί μέσω κάποιων πρακτικών ερωτήσεων:
- Θεωρείται μακάριος και δίκαιος από τον Θεό, επειδή κάποιος εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της αιματηρής αντεκδίκησης;
- Είναι μακάριοι αυτοί που τάσσονται υπέρ του ιερού πολέμου και συμμετέχουν σε αυτόν;
- Θεωρείται μακάριος επειδή κάποιος έχει αναγάγει τις απόψεις και τις επιθυμίες του σε συνειδησιακή εντολή και έτσι έχει ανυψωθεί σε μέσο/κριτήριο των πάντων;
Η απάντηση είναι όχι. Ο Θεός απαιτεί το αντίθετο: τον εσωτερικό καθαρμό για τη δική του αθόρυβη επαγγελία η οποία είναι εντός μας παρούσα και μας αποσπά από τις μεμονωμένες, τετριμμένες συνήθειές μας στην οδό της αλήθειας που είναι ο Ιησούς Χριστός» ( στο ίδιο, σελ. 103).
Πέτρος Ανδριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου